MR. MARK MCCANDLISH US AIR FORCE
Getuige in het ‘Disclosure Project’ december 2000
Vertaling: Hans Jochems voor Ufowijzer december 2006
Met toestemming
vertaald
Mark McCandlish is een deskundig luchtvaart illustrator en heeft voor veel van de beste luchtvaartbedrijven in de Verenigde Staten gewerkt. Zijn collega Brad Sorenson, met wie hij heeft gestudeerd, is binnenin een gebouw van de Norton luchtmachtbasis geweest waar hij getuige was van gereproduceerde buitenaardse toestellen z.g. ARV’s (Alien Reproduction Vehicles) die volledig operationeel waren en ter plekke zweefden. Uit zijn getuigenis zal je de kennis verkrijgen dat de Verenigde Staten niet alleen operationele antizwaartekracht toestellen hebben, maar dat zij ze al vele, vele jaren hebben, en dat zij zijn ontwikkeld door het bestuderen gedurende de afgelopen vijftig jaar van buitgemaakte buitenaardse toestellen. Als extra toevoeging hebben we een tekening van luchtvaart uitvinder Brad Sorenson van de apparatuur die hij zag, als ook een schematische afbeelding van één van deze buitenaardse gereproduceerde toestellen en met opmerkelijke details.
Mark
McCandlish
Mark McCandlish: Ik werk in principe als een conceptuele kunstenaar. De meeste van mijn klanten zitten in de defensie industrie. Soms werk ik direct voor het leger, maar de meeste tijd werk ik voor burgerbedrijven die contracten hebben met defensie en die wapensystemen en andere dingen bouwen voor het leger. Ik werkte voor al de grootste aannemers van het leger zoals: General Dynamics, Lockheed, Northrop, McDonald-Douglas, Boeing, Rockwell International, Honeywell, and Allied Signet Corporation. Toen ik in 1967 bij de Westover Luchtmachtbasis was, zag ik in een nacht voordat ik naar bed ging een licht dat zich langs de hemel verplaatste, toen stopte het en het maakte geen enkel geluid.
Westover
Air Force Base
Ik haalde de hond in huis, pakte mijn telescoop en keek ongeveer tien minuten naar dat ding. In feite zweefde het direct boven het gebouw, waar zij nucleaire wapens hebben opgeslagen vlakbij de bewakingshangaars van de Westover Luchtmachtbasis. Het begon weer te bewegen en bewoog zeer langzaam als het ware zwervend door de lucht. Toen, van het één op het andere moment, was het verdwenen, alsof het was weggeschoten vanuit een geweer. Het was binnen zo’n twee seconde uit het zicht verdwenen.
Wel, het plaatje werd duidelijker toen ik bij Intro Vision werkte en John Eppolito sprak over een interview dat hij had gehad met iemand die om de één of andere reden tot dichtbij een hangaar was gelopen in een bepaald gedeelte van een militaire luchtmachtbasis. Die persoon had een vliegende schotel in die hangaar gezien en was toen gearresteerd, meegenomen en geblinddoekt en ondervraagd. Toen kwam ik erachter dat deze knaap, Mark Stambough een experiment had ontwikkeld dat een soort van levitatie creëerde. In bepaalde kringen wordt dat electrogravitic levitatie of antizwaartekracht genoemd. Wat hij waarschijnlijk deed was dat hij een DC (gelijkspannings) bron nam en een aantal dikke koperen platen van ongeveer 30 cm in diameter, met een aansluitdraad vanuit het midden van iedere plaat zowel van de boven als de onderkant. Toen dompelde hij ze in bad van een soort kunsthars van polycarbonate of plexiglas, of een ander soort doorzichtig kunsthars zodat je de platen en het materiaal kon zien.
Waarschijnlijk deed hij er alles aan om te voorkomen dat er geen belletjes en andere verontreinigingen in kwamen die het materiaal plaatselijk konden verzwakken, zodat er geen sluiproutes voor elektriciteit ontstonden waardoor er daar kortsluiting zou kunnen ontstaan. Het experiment werd gedaan om te zien hoeveel spanning je kon toevoeren op deze condensator “de meerplaat condensator” in deze opstelling; hoeveel spanning kan je op dit ding zetten voordat het isolatiemateriaal begint door te slaan? Wel, hij kwam tot zo’n één miljoen volt, en het ding begon te zweven, het zweefde in overeenstemming met de principes die beschreven waren in een patent uit de jaren 50 en beginjaren 60 door een keurige heer met de naam Thomas Townsend Brown.
Thomas Townsend Brown
Brown en een ander persoon met de naam Dr. Biefield hadden dit al eerder gedaan, en dit effect (het zweven) werd bekend als het Biefield-Brown effect.
Het Biefield-Brown effect
Wel, toevallig kopieerde (Stambough) de experimenten die door Biefield and Brown waren gedaan, en één aspect die zij bij die opstelling zagen plaatsvinden was de levitatie of beweging in de richting van de positief geladen plaat. Dus als je twee platen hebt wordt de één negatief en de andere positief, dat wordt bepaald door de stroomrichting. Als je de positieve plaat aan de bovenkant hebt geplaatst zal het bewegen in die richting. Als je het had gemonteerd aan een slinger zou het altijd bewegen in de richting waarnaar de positieve plaat is gericht.
Later kreeg ik een telefoontje van iemand die ik nog vanuit de schooltijd kon, een knaap met de naam Brad Sorensen. Hij had toevallig mijn naam herkend in een magazine waar ik wat werk voor had gedaan, en had contact opgenomen met de chef van de illustratie afdeling die hem mijn telefoonnummer gaf waarna hij mij opbelde. Het bleek dat hij had gewerkt voor een ontwerpfirma in het Glendale/Pasadena gebied van Californië en uiteindelijk resulteerde dat erin dat hij voor dat speciale agentschap de meeste cliënten verwierf. Tijdens z’n werkzaamheden ontwikkelde hij een handelspraktijk waar hij voor verschillende klanten uitzonderlijke conceptuele ontwerpen en producten creëerde. De manier waarop hij zijn bedrijf runde was dat, als hij met een aantal nieuwe en onbekende ontwerpen kwam en er was iets bij waar patent op moest worden aangevraagd, hij de klant liet betalen om het patent te beveiligen. Hij ging er pas mee akkoord als het patent op zijn naam stond, zodat de licentie exclusief voor hen alleen was en niemand anders, zodat zij hem een aandeel van de opbrengst betaalden. En zo kreeg hij voor elkaar dat die cliënten hem voor al die patenten betaalden, en vanwege al die binnenstromende betalingen was hij op z’n 30ste miljonair.
Dus dit is Brad Sorensen die acht jaar na de schooltijd bij me terug kwam, en we praatten samen en hij vertelde mij al die interessante verhalen. Er was toentertijd een luchtshow gaande die ook bij de Norton luchtmachtbasis zou komen, die basis werd gebruikt als een actieve luchtmachtbasis precies aan de Oostelijke kant van San Bernardino in Zuidelijk Californië.
Norton Air Force Base
Ik stelde voor dat we samen naar deze luchtshow zouden gaan. Ik had gehoord dat ze een z.g. fly-by (een vliegdemonstratie vlak langs het publiek) zouden doen met de SR-71 Blackbird, en het zag er naar uit dat hij daar zeer veel van afwist dus ik zei, laten we dat doen.
SR-71 Blackbird
Maar vlak daarvoor nam het magazine Popular Science contact met mij op en zeiden mij dat zij een echt, echt idiote deadline hadden voor één of andere illustratie, en zij wilden weten of ik dat in het weekend zou kunnen doen, dus ik moest helaas de luchtshow afzeggen. Brad had alles al geregeld om te gaan en hij zou één van zijn cliënten meenemen. Het bleek dat zijn cliënt een grote slanke man was met wit haar en een bril en met een Italiaans klinkende naam. Hij was nu al miljonair en had nu weer een burgerleven nadat hij, of een minister van defensie, of onderminister van defensie was geweest.
Brad
wilde dat ik deze man zou ontmoeten en als ik dat eerder had geweten
had ik waarschijnlijk het magazine gevraagd te wachten omdat ik geen
idee had wat ik toen zou gaan missen. Geloof me ik sla me sindsdien
nog iedere keer voor mijn kop omdat de week daarop, toen Brad weer thuis
kwam, hij mij opbelde en mij alles vertelde van de luchtshow. Hij vertelde
mij over wat hij daar had gezien: vlak voordat het Luchtmacht vliegende
demonstratieteam de ‘Thunderbirds’ van plan waren om met
hun show te beginnen, zei de man waar Brad mee was: “Volg mij,”
en zij begonnen in de richting te lopen van het andere eind van het
vliegveld, weg van de andere kijkers en richting die enorme hangaar
die bij Norton luchtmachtbasis staat. Ik weet het gebouwnummer niet
meer, maar het moet één van de grootste hangaars in de
luchtmacht inventaris zijn. Het werd op de basis in feite “De
Grote Hangaar” genoemd. Het leek op vier enorme stijl hangaars
(tunnelvormige barakken van golfijzer) die allemaal in het midden met
elkaar zijn verbonden, met rond de hoeken winkels en werkruimten, en
er is een soort van afscheiding in het midden.
(Zie de getuigenis van Luitenant kolonel John Williams. SG)
Die man nam Brad daar mee naar toe. Hij zei: “Ik ben hier om met de man te praten die de show regelt.” Dus de bewaker ging naar binnen en dezelfde bewaker kwam weer naar buiten met een man in een driedelig pak die onmiddellijk de man waar Brad mee was herkende: de man waarvan ik dacht dat het mogelijk Frank Caducci was. Zij gingen naar binnen en meteen nadat ze de deur binnengingen verliet de man die Brad vergezelde zijn zijde en ging naast die kerel lopen die de daar in de hangaar tentoongestelde dingen beheerde. Die tentoonstelling was voor een aantal locale politici die toegang hadden tot hoge geheime informatie, en een aantal militaire officials.
Wel, op het moment dat zij naar binnenliepen werd Brad, door de man met wie hij samen was, gezegd: “Er zijn hier binnen veel dingen waarvan ik niet had verwacht dat ze werden tentoongesteld en die jij eigenlijk niet zou mogen zien. Dus stel geen vragen en houd je mond dicht, glimlach en knik, maar zeg helemaal niets en geniet van de show. We gaan hier zo snel als mogelijk is weer weg”. Tijdens dit alles was de gastheer of persoon die de show regelt zeer innemend met de man waar Brad mee was en leidde ze rond en liet ze alles zien. Daar was het verslagen prototype van de B-2 Stealth Bommenwerper competitie. Er stond ook wat ze noemden de ‘Lockheed Pulsar’, bijgenaamd de ‘Aurora’.
B2-Stealth
Aurora
Deze dingen hadden de mogelijkheid om binnen 30 minuten na opstijgen ongeveer overal in de wereld te kunnen zijn, met de capaciteit van 121 nucleaire bommen weet je, mogelijk van zo’n 10-15 megaton. Een tactisch nucleair re-entry toestel. Om terug te keren naar Brads verhaal bij de Norton luchtmachtbasis: hij vertelde dat er een groot zwart gordijn hing dat de hangaar scheidde in twee verschillende ruimten. Achter dat gordijn was een andere grote ruimte en daar bevonden zich wat andere dingen die zij hem lieten zien, nadat ze hem al die vliegtuigen hadden getoond, er bevonden zich daar drie vliegende schotels welke vrij van de grond zweefden, er waren geen kabels waarmee ze aan het plafond waren gehangen om ze omhoog te houden, er zat geen landinggestel onder maar ze zweefden boven de grond. Ze hadden kleine apparaten waar een videotape in werd afgedraaid, die de kleinste van die drie toestellen liet zien op een plaats waar het ergens in de woestijn stond, mogelijk een bodem van een verdroogt meer zoals bij Area 51.
Area-51
Het liet zien dat het toestel drie snelle op- en neergaande bewegingen maakte; toen schoot het verticaal omhoog en was niet meer te zien, het verdween totaal uit het gezichtsveld in een paar seconden en zonder de knal van het doorbreken van de geluidsbarrière. Ze hadden een opengewerkte illustratie, ongeveer hetzelfde als die welke ik jullie zo laat zien, het liet de binnenste componenten van het vehikel zien en ze hadden een aantal panelen weggelaten zodat je feitelijk naar binnen keek en de zuurstoftanks zag, en een kleine robotarm die via de zijkant van het toestel uitgeschoven kon worden om monsters en andere dingen te verzamelen.
De A.V.R.
“Alien Reproduction Vehicle” (Gereproduceerd Buitenaards
Toestel.)
Dus het is duidelijk dat dit een toestel is dat niet alleen de capaciteiten heeft om door de atmosfeer te vliegen maar ook de capaciteiten heeft om de ruimte in te gaan om b.v. monsters te verzamelen, en het gebruikt een soort van aandrijvingsysteem dat geen enkel geluid maakt. Voor zo ver hij het kon zien had het geen bewegende delen en had het geen uitlaatsysteem voor gassen of brandstof om het aan te drijven, het zweefde daar alleen maar. Dus hij luisterde aandachtig en verzamelde zoveel mogelijk informatie als hij kon, en toen zij terugkwamen vertelde hij mij over die drie vliegende schotels in die hangaar bij de Norton luchtmachtbasis op 12 november 1988, het was op een zaterdag.
Hij zei dat de kleinste schotel enigszins klokvormig was. Zij waren alle drie identiek voor wat betreft de vorm en proporties, behalve dat er drie verschillende formaten waren. Bij het breedste gedeelte van de kleinste was de onderkant vlak, enigszins klokvormig met een ronde koepel of halve bol op de top. De zijkanten liepen schuin met een hoek van ongeveer 35 graden t.o.v. echt vertikaal naar beneden. Een aantal panelen waren verwijderd zodat hij binnenin één van die grote zuurstoftanks kon zien. Hij was zeer specifiek met het beschrijven van de diameter van de zuurstoftanks die ongeveer 40 tot 45 cm was met een lengte van ongeveer 1,8 meter, en ze waren allemaal geplaatst als spaken in een wiel. De ronde koepel die zichtbaar was op de top, was eigenlijk de bovenkant van een bolvormig bemanningscompartiment dat in het midden van het toestel zat, en rondom het midden van dit toestel zat in feite een grote kunststofachtige behuizing met daarin grote sets van koperen spoelen. Hij zei dat het ongeveer 45 cm breed aan de bovenkant was en ongeveer 40 tot 45 cm dik. Daarin zaten zo te zien 15 tot 20 op elkaar gestapelde lagen van koperen spoelen.
De onderkant van het toestel was ongeveer 28 tot 30 cm dik. In beide gevallen leken de spoel en grote schijf aan de onderkant als het ware op een soort groot gegoten stuk kunststof met een groenblauwe als het ware doorschijnende kleur, maar het had ook glas kunnen zijn. Ik concludeerde, gebruikmakend van mijn conceptuele tekeninzicht, dat er precies 48 secties waren, die eruit zagen als dunne gesneden stukken pizza. En elke sectie binnenin die gegoten schijf moet ongeveer, beredeneerd door middel van de dikte en diameter zo’n vijf ton wegen. Het moest ongelofelijk zwaar wegen. Het zat vol met koperen platen van 2,5 cm dik, en elk van de 48 secties had 8 koperen platen. Dus, hier zijn we weer terug bij de plaatcondensatoren, en het vooruitzicht om een manier te vinden om het Biefield-Brown effect, dit levitatie effect te kunnen gebruiken door een condensator op te laden en het te liften richting een positief geladen plaat.
Plaatcondensator
Nou, wanneer je daar acht platen in hebt opgestapeld, laat je ze van polariteit wisselen. Het gaat zo; negatief, positief, negatief, positief, negatief, positief, vier keer, dus uiteindelijk eindig je altijd met de positieve platen boven de set negatieve platen als je omhoog gaat. Binnen in de bemanningsruimte was een grote kolom die rechtstandig door het midden naar beneden liep, en er waren vier stoelen die rug aan rug gemonteerd waren aan het bovenste gedeelte van die kolom. Dan was er nog precies in het midden van de kolom een soortement van groot vliegwiel.
Wel,
dit toestel was wat ze ook wel noemen de ARV 'the Alien Reproduction
Vehicle' oftewel het 'buitenaards reproductie toestel'; het had ook
de bijnaam de Flux Liner. Dit antizwaartekracht aandrijfsysteem, deze
vliegende schotel was één van de drie die zich in de hangaar
van de Norton luchtmachtbasis bevonden. Het door het toestel kunstmatige
gebruikte kijksysteem lijkt op hetzelfde wapen-volgsysteem dat gebruikt
wordt in de Apache helikopters: als de piloot achter zich wil kijken,
kan hij in die richting een gezichtsveld kiezen, en er draaien altijd
twee camera’s met hem mee alsook de wapens. De piloot heeft een
klein scherm in het front van z’n helm en het geeft hem een wisselend
gezichtsveld. Hij heeft ook een kleine set glazen die hij in feite bij
zich draagt, je kan in wezen een 3D kijksysteem voor je video kopen
dat hetzelfde doet, dus als hij rondkijkt heeft hij een perfect 3 dimensionaal
beeld van zijn omgeving, maar dan zonder ramen.
Waarom heeft hij geen ramen? Wel, het heeft waarschijnlijk te maken
met de voltages (spanningen) waar we over spraken die in dit systeem
worden gebruikt, en die mogelijk tussen zo’n half miljoen en één
miljoen volts aan elektriciteit bedragen. Welnu, hij zei dat het om
drie toestellen ging. De eerste en de kleinste, welke gedeeltelijk apart
was genomen en die werd vertoond in de video die werd afgedraaid in
die hangaar op 12 november in 1988 op de Norton luchtmachtbasis, was
ongeveer 7,20 meter in diameter bij het breedste gedeelte, precies bij
de onderkant. De grootste had een diameter van 18 meter bij de onderkant.
Ik begon te kijken naar het ontwerp van dit ding, en het kwam bij mij
over alsof ik keek naar een enorme Tesla spoel, wat als het ware een
open luchttransformator is.
Nikola Tesla (een waar genie) en een Tesla spoel
Wat er gebeurt als je elektriciteit door zo’n spoel met zo’n grote diameter stuurt is, dat het een veld creëert. Dat is wat dit systeem doet: het verkrijgt zijn elektriciteit door gebruik te maken van twee grote 24 volt marine stijl accu’s. In principe gebruik je die om dan via een spanningsomvormer gelijkstroom om te zetten in een wisselstroom om die dan door die windingen te sturen. Dan is de volgende stap om die wisselstroom door de secondaire spoel te sturen welke in de kolom in het midden zit en je daardoor extreem hoge voltages (spanningen) krijgt. Je kunt de spanning dan zetten op elk van die 48 condensatoren secties.
Wel, waarom zou je dat willen doen?
Als je gebruik maakt van een normale Tesla spoel, dan heb je gewoonlijk
één of twee condensatoren in het hele systeem. Maar, hier
praat je over een heel ander type condensator, hier praat je over condensatoren
waarin gebruik wordt gemaakt van platen met een lange dunne driehoekige
vorm, en zij zijn radiaal geplaatst net zoals de spaken in een wiel
of net zoals de zuurstoftanks, net zoals de veldlijnen van de grote
spoel met die grote diameter. Als je naar dit systeem kijkt en je bent
een elektrotechnicus of iemand die een klein beetje bekend is met Tesla
spoelen en de manier hoe ze zijn opgesteld, dan begin je je te realiseren
dat de opstelling van de spoelen de sleutel is om het systeem te laten
werken.
Waarom zijn er zo veel verschillende condensator secties? Als je maar
één grote schijf hebt zoals Mark Stambough het met zijn
experiment deed aan de Arizona universiteit, en welke, moet je weten,
in beslag werd genomen onder het mom van de Nationale Veiligheidswet
(National Security Act) door mannen die claimden van de regering te
zijn. Zij namen alle spullen mee en ondervroegen iedereen die het experiment
had gezien, en zeiden tegen iedereen dat ze hun mond daarover dicht
moesten houden, er absoluut niet over te praten. Maar ik hoorde er over
van zijn kamergenoot en die wist precies wat er daar was gebeurd.
Maar in ieder geval, in zo’n situatie heb je wel levitatie maar je kan het niet onder controle houden. Je hebt dat ding dat maar in het rond zweeft en het is juist dat soort zweven wat door dit veld teweeg wordt gebracht, maar je hebt het niet onder controle. Dus wat gebeurt er? Je verdeelt de schijf in 48 secties om te kunnen kiezen hoeveel elektriciteit je door welke sectie moet sturen om controle te krijgen over de voortstuwing en om controle te krijgen over de gewenste stand en richting van het toestel. Je kan het recht omhoog sturen, je kan het laten hellen en keren en elke gewenste vluchthoogte kiezen die je wilt door het feit dat je kan bepalen door welke van de 48 verschillende secties je de elektriciteit stuurt.
Als je ooit een cirkel maakt en deze verdeelt in 48 gelijke secties dan zie je dat het echt dunne kleine stukken worden. Dus, je hebt die 48 individuele condensatoren en dus heb je één grote Tesla spoel. Je moet een soort van ronddraaiende 'vonkverdeler' hebben die 'lijkt' op die welke er in je auto zit waardoor je bepaald op welk moment je de elektriciteit door de gewenste secties stuurt. Dan moet je ook nog een manier hebben om controle te hebben over de hoeveelheid elektriciteit die er door elke sectie moet worden gestuurd.
(Een schijfvormig toestel zoals dit heeft onbeperkte richtingsbewegingen, het is niet beperkt tot het in één richting kunnen vliegen zoals bij een vliegtuig met een neus staart en vleugels. LW; na het gesprek met Mc Candlish.)
Nu, toen Brad het controlecentrum beschreef zei hij dat er aan de ene kant een grote hoogspanning potentiometer zat zoals een rheostat (traploos instelbare stroomsterkte apparaat).
Rheostat (verstelbare weerstand)
Het
staat je toe om progressief meer elektriciteit door het systeem te sturen
als je de hendel naar voren drukt. Aan de andere kant van het controlesysteem
was een soort van metalen staaf die omhoog kwam als een ooievaarsnek,
en precies op de top daarvan zat een soort van metaalachtige bal. Aangehecht
aan die bal zat een soort van schaal die net onder de bal leek te hangen,
alsof het daar magnetisch mee verbonden was. Hij zei dat het hele ding
daar gewoon zat en kon schommelen en kantelen, bijna als een verankerd
groot schip voor een haven aan de oceaan, drijvend op het water. Het
dreef letterlijk op een zee van energie.
Dr. John Moray deed in de beginjaren 20 en 30 experimenten met verschillende
soorten energie dat scalaire energie (scalair is wel een maat maar niet
een richting aangevende) had kunnen zijn. Ik geloof dat het dat was.
Hij schreef een boek met de titel 'The Sea of Energy'. De zee
van energie en beschreef daarin dit soort energie. Brad zei dat als
dit ding zich wat in het rond bewoog, het systeem niet op volle energiesterkte
was omdat de componenten binnenin het toestel nog steeds onder invloed
van de zwaartekracht waren. Hij vertelde dat als het toestel in een
bepaalde richting begon te kantelen, de schaal vanwege de invloed van
de zwaartekracht meebewoog in dezelfde richting. Maar op het moment
dat het toestel begon te kantelen helde de schaal dus mee, maar begon
het systeem meteen zodanig te besturen dat het toestel werd teruggebracht
naar zijn oorspronkelijke stand, helemaal volautomatisch en geheel onbemand,
het bleef op één plaats en het corrigeerde zichzelf terwijl
het zich daar bevond. Alles was optisch verbonden door middel van een
soort fiber, glasvezelkabel. Wel, waarom maakt dat enig verschil? Waarom
wil je een systeem dat helemaal verbonden is met glasvezelkabel?
Fiber Optics (glasvezelkabel)
De reden is dat als je een manier hebt gevonden om controle te hebben over de zwaartekracht, je de massa reduceert. Als je die mogelijkheid hebt, wat zijn dan de andere voordelen? Wat als iemand een manier van aftappen vanuit dit scalaire energieveld, dit 'zero point energy field' (nulpunts energieveld) heeft gevonden? Als het waar is wat de wetenschappers geloven, dan is het het nulpunts energieveld dat, van alles dat zich in ons universum bevindt, de elektronen rondom de atoomkernen houdt. Het zorgt ervoor dat ze hun energie behouden, het zorgt ervoor dat in onze wereld deze kleine elektronen in verschillende elektronenwolken rondom alle atoomkernen blijven draaien. Het houdt ze aan de gang en voorkomt dat ze in de atoomkern storten, zoals een satelliet die om de aarde draait en door de invloed van de zwaartekracht de atmosfeer wordt ingetrokken. Tenminste dat is de overeenkomst zoals ik het als het ware heb begrepen.
Wel, als je een manier hebt om die interactie te beïnvloeden, dat absorberen van dat zero point veld door deze elektronen, dan beginnen ze af te remmen. Iedere atoom in het universum is net als een kleine gyroscoop: het heeft al die elektronen draaien rondom de kern, en die hebben een gyroscopisch effect, welke we het effect van traagheid en massa noemen.
Principe van de gyroscoop
We hebben b.v. een kern met een proton en een neutron en één elektron (waterstof) die er op zo’n manier omheen draait: niet erg veel massa, en niet teveel aantrekking. Als je uranium 235 neemt, met 235 elektronen die allemaal om de kern draaien in hun verschillende elektronenwolken dan is er daar meer traagheid omdat het in zekere zin een grotere gyroscoop is.
Uranium-235
Het effect van die vertraging, dat gyroscopische effect, begint af te nemen en de massa neemt dan ook af, maar de atoomstructuur blijft intact en het is nog steeds uranium maar niet meer zo zwaar als voorheen. Eén van de dingen die Einstein zei was dat je nooit iets kan versnellen tot een snelheid groter dan de lichtsnelheid omdat, als je steeds sneller door de ruimte vliegt de massa dan ook groter wordt. Eén van de oude films laat dat concept zien waarin je een trein steeds sneller en sneller richting de lichtsnelheid ziet gaan, maar de trein wordt steeds groter en groter totdat de motor hem niet meer kan trekken, dus hij kan nooit de lichtsnelheid overschrijden. Maar wat als je een systeem hebt, een apparaat, dat de nulpuntsenergie absorbeert en voorkomt dat het interact met de atoomstructuur van het toestel? En dat tegelijkertijd de energie aanvult aan de condensatorsectie, dat gehele elektrische systeem dat in het toestel zit dat zich voortbeweegt. Het effect is dat hoe sneller je gaat hoe gemakkelijker het gaat om te versnellen en de lichtsnelheid te overschrijden.
Brad zei, dat in die tentoonstelling bij de Norton luchtmachtbasis, een drie sterren generaal zei dat die toestellen de capaciteit hadden om met de lichtsnelheid en zelfs nog sneller te vliegen. O, nog even dit, de grootste van die vehikels was ongeveer 36 tot 39 meter in diameter. Ik bedoel, dat is kolossaal als je er goed over nadenkt, het is echt gigantisch.
Er is een wetenschapper in Utah met de naam Moray B. King, hij schreef een boek met de titel: 'Tapping the Zero Point Energy' (tappen uit het nulpunts energieveld).
Moray B. King
Wat hij bedoeld, is dat deze energie is ingebed in de ruimte-tijd welke zich overal om ons heen bevindt; het zit in alles wat we zien. Ik denk dat het James Clerk Maxwell was die speculeerde dat er genoeg van deze flux, deze energie, in de ogenschijnlijke leegheid van de ruimte zit, en dat als je al de energie kon vangen die was opgeslagen in slechts één kubieke meter, je daarvan genoeg energie hebt om alle oceanen van de hele wereld te laten koken. Dat is de hoeveelheid energie die daar ligt te wachten om afgetapt te worden. Nou, één van de dingen die Moray B. King zei is dat de beste manier om die energie af te tappen is om het uit balans te drijven. Het is net zoals een wolk sigarettenrook in een doos, maar als je er op een bepaalde manier een soort schokgolf doorheen stuurt, krijg je er energie en een soort golving door. Dan, als je een manier hebt om die energie aan de andere kant te verzamelen heb je een manier om er vanuit te tappen en het te gebruiken. Dit buitenaardse gereproduceerde toestel, deze fluxliner, heeft een manier om dat zo op de één of andere manier elektrisch te doen.
De Flux Liner
Nu, Brad beschreef het feit dat er in die centrale kolom een soort van vacuümkamer zit. De vacuümkamer is één van de dingen die al die wetenschappers beschrijven en die in de “over-unity” of vrije energie apparaten zit die ze bouwen. Ze hebben allemaal één of andere soort vacuümbuizen, vacuüm* technologie. Brad vervolgde dat binnenin deze grote vacuümkamer in die centrale kolom die gecentraliseerd is tussen alle andere dingen in, zoals het vliegwiel, de secundaire spoelen van de Tesla spoel, de bemanningsruimte, zich kwikdamp bevindt. Kwikdamp geleid elektriciteit maar het produceert allerlei Ionische effecten. Deze kleine kwikmoleculen raken op een ongebruikelijke manier geladen, en als je een enorme hoeveelheid elektriciteit door kwikdamp stuurt, dat in een bijna vacuüm zit, dan gebeurt er iets speciaals, iets ongebruikelijks in dat proces. Ik geloof dat het dat proces is dat Morray B. King heeft beschreven toen hij naar ik aannam de energie die zich in het vacuüm bevind uit balans dreef door middel van een schokgolf die hij er door heen stuurde.
Nu, het andere wat ik geloof dat er hier gebeurt, is, dat als het systeem begint af te tappen uit het nulpunts energieveld en het dit wegtrekt uit de locale omgeving het gewicht van het toestel minder begint te worden, de massa gaat afnemen, wat één van de redenen is waarom slechts een kleine hoeveelheid energie in de condensatoren het toestel van de ene naar de andere kant door het luchtruim (en ruimte) kan laten schieten. Eén van de andere dingen die er volgens mij gebeurt is, dat als je zo’n systeem gebruikt en je start het op, de massa van alles (ook de bemanning?) wat zich in dit systeem (toestel) bevindt begint af te nemen. Wat betekent dat? Het betekent bij zo’n systeem dat als alle elektronen er doorheen stromen en die grote Tesla spoel in massa begint af te nemen, dat het dan een perfecte supergeleider wordt, wat betekent dat de efficiëntie van het systeem door het dak gaat. Je krijgt een spectaculaire efficiëntie, net alsof het hele ding in vloeibare waterstof is gedompeld of gemaakt is van puur zilver of puur goud, welke bij bepaalde temperaturen perfecte geleiders zijn, het wordt lichter en is in staat om te accelereren tot ongelofelijke snelheden.
(Hoe sneller het gaat, hoe lichter het wordt, en hoe sneller het kan gaan. LW; na gesproken te hebben met McCandlish)
In 1992 ontmoette ik een man met de naam Kent Sellen en zoals het er naar uitzag hadden Kent Sellen en ik een gezamenlijke vriend met de naam Bill Scott, or William Scott, die een plaatselijke redacteur was voor een handelsuitgave genaamd 'Aviation Week and Space Technology'. Bill Scott was ooit een testpiloot bij de Edward luchtmachtbasis in de beginjaren 70, en Kent Sellen heeft gewerkt als een opzichter van een ploeg die werkte aan het vliegtuig dat Bill Scott vloog. Dus, ik sprak daar met Kent Sellen over en hij knikte met zijn hoofd en er kwam een grote grijns op z’n gezicht, en hij knipoogde en zei zoiets als: “Ja, ik weet waar jullie over spraken”. Ik vroeg: hoe weet jij waar ik over praatte? En hij zei: “Omdat ik er één heb gezien.” Op dat punt, schoot me in gedachte dat John Eppolito van Intro Vision mij had verteld over iets in een hangaar, dat iemand iets in een hangaar had gezien.
Dus ik vroeg Kent, toen ik hem ontmoette bij die luchtshow bij Edwards in 1992: was het plat aan de bodem en had het schuin aflopende kanten en een ronde koepel op de top en kleine camera dingen? En hij zei: “Oh, jij hebt er ook één gezien?” Ik zei: leen me even jouw pen. Ik pakte een klein stukje papier en maakte een schets, en ik vroeg of het er zo uitzag? Hij zei: “Ja dat is hoe het eruit ziet”. Ik vroeg: wanneer heb je dat gezien? Hij zei: “Ik zag het in 1973”. Ik vroeg: waar heb je het gezien? Hij zei: “Ik was opzichter van een werkploeg en ik werkte aan Bill Scott’s vliegtuig toen hij een testpiloot was”. Hij vertelde mij dat op een nacht zijn wachtchef hem had gezegd: “Ga naar de Noord basis, ze hebben daar een elektrische hulp-unit voor een vliegtuig die lekt of niet helemaal goed werkt, dus ik wil dat jij er met een sleepwagen heengaat. Ga er heen en breng het hierheen, geef het af bij de reparatieafdeling; dan kan je gaan slapen omdat we al het andere werk klaar hebben”.
Maar, in plaats van de weg te nemen die rechtstreeks naar de hoofdingang van de Noord basis gaat, reed Kent Sellen dwars over het drooggevallen meer bij de Edward basis naar de Noord basis faciliteit. Hij reed vanaf het drooggevallen meerbed meteen de geasfalteerde weg op die naar een rij hangaars liep, het waren allemaal tunnelvormige barakken van golfijzer, het Quonset type. Hij stopte voor de ingang van de eerste waarvan de deuren open stonden en verwachtte daar de elektrische hulpunit te vinden, en wat vond hij? Hij zag in die hangaar een vliegende schotel welke daar los van de grond hing, zwevend. Dit brengt mij terug naar John Eppolito's verhaal toen ik hem ontmoette over iemand die in 1982 een Ufo in een hangaar had gezien. Ik vroeg, wat gebeurde er? Hij zei: “Dit ding was plat aan de onderkant, met schuinsaflopende zijden, overal kleine camera’s in een soort van kleine plastic koepeltjes, en er was een deur aan de zijkant. Ik was daar net zo’n 15 seconden toen ik voetstappen hoorde en er een loop van een machine geweer tegen mijn keel werd gedrukt. Een norse stem zei: doe je ogen dicht en ga op de grond liggen of we schieten je kop eraf.” Vervolgens deden ze hem een kap over z’n hoofd, blinddoekten hem, hesen hem omhoog, en ondervroegen hem gedurende 18 uren. Terwijl ze dat deden vertelden ze hem dingen over dat toestel die mijn maatje Brad niet eens wist.
Brad had gezegd dat al de onderdelen die in het systeem zaten, je die kon vinden in de juiste onderdelenwinkel. Ik keek naar al de informatie die ik van Brad had gekregen en realiseerde me dat er een mechanische arm in zat die zich via een bepaald mechanisme naar buiten kon uitstrekken via een luik aan de zijkant van het toestel. Het was duidelijk dat deze dingen de mogelijkheid hadden om in de ruimte te reizen.
Een jaar of tien, vijftien geleden sprak ik Tom Bearden over de scalaire effecten. Eén van de dingen die hij tussen neus en lippen door zei, was: “Heb jij je ooit afgevraagd waarom het budget van de NASA de laatste tijd zo enorm is verlaagd? Dat is omdat ze al die andere technologieën hebben die veel en veel beter zijn en veel sneller. Ze zijn veel beter dan de raket-aangedreven ruimteschepen die soms zelfs jaren nodig hebben om buiten ons zonnestelsel te komen. Waarom zou je vele miljoenen dollars in programma’s steken die bedoeld zijn voor wetenschappers in de publieke sector? Waarom zou je al dat geld investeren terwijl je deze uiterst geheime systemen hebt die exclusief gebruikt worden door de NSA (National Security Agency), de CIA (Central Intelligens Agency) of de inlichtingendienst van de luchtmacht? Het vliegt in uren overal naartoe in ons zonnestelsel, vergeleken met maanden en jaren. Waarom zou je al dat geld aan NASA besteden terwijl je iets hebt dat nu al overal naar toe kan?”
The Soyuz-Fregat rocket
Als mensen speculeren dat er mogelijk bemande bases op de achterkant van de Maan zijn of dat er mogelijke bases op Mars zijn, dan kan ik je zeggen dat het zeer aannemelijk is dat het waar is. In feite ben ik er van overtuigd dat het waar is. Ik heb een andere man ontmoet die van dit soort dingen afweet. Hij zei: “Ik heb gewerkt bij een B2 bommenwerperfabriek, een bedrijf in Palmdale en Lancaster. Aan de ene kant van dat enorme terrein was dat bij een grote productiefabriek voor de B2 bommenwerper en aan de andere kant beneden bij de zuidwesthoek waar het enorme complex van Lockheed Skunkworks lag”.
Lockheed Skunkworks
Ik zei: ja, ik weet precies waar dat is. Hij zei: “In de zomer van 1992, was ik om ongeveer 10.30 uur buiten, ik werkte over en stond buiten even een sigaret te roken, het viel mij op dat de assistenten van de sheriff alle wegen rondom fabriek 42 aan het afsluiten waren. Zij doen dat altijd als er een geheim vliegtuig binnenkomt om te landen of als er één vertrekt vanuit fabriek 42”. Hij vervolgde: “Ik zag dat alle wegen afgesloten waren en omdat ik aan de voorkant van die hangaar stond zag ik dat ervoor een cirkelvormige formatie van voertuigen stond opgesteld, maar het waren eigenlijk zeer vreemde voertuigen. Ze leken op een kleine tractor met een soort koepel er bovenop, en de koepel had een grote mechanische arm met een mand aan het einde daarvan. Het lijkt op zo’n ding dat elektromonteurs gebruiken bij het werken aan hoogspanningsleidingen, maar de manden waren allemaal hoog opgeheven in de lucht en verbonden met elke mand in die grote cirkel zat een soort van zwart gordijn dat naar beneden kwam en er was een kabel die ze allemaal met elkaar verbond”.
Hij zei, “Ik keek omhoog boven de in een cirkel opgestelde voertuigen en zag op ongeveer 150 meter hoogte die grote zwarte lensvormige vliegende schotel, het zweefde precies boven die voertuigen. Vanuit het midden van de groep voertuigen kwam een man met een grote blauwgroene schijnwerper. Hij richtte het omhoog richting dat toestel en seinde drie keer. Er zaten drie blauw-groene lichten aan de onderkant van dat toestel, en ook die seinden drie keer. Toen daalde dit ding naar beneden tot in het midden van de groep voertuigen. De armen schoven allemaal helemaal uit naar het midden en bedekten dat toestel compleet met dat gordijn en toen ging die hele cirkelvormige formatie, met in het midden die vliegende schotel als het ware gekoppeld, de hangaar binnen. De deuren gingen dicht, de lichten gingen aan en de sheriffs gingen weg”. Hij zei dat hij de week daarop heel wat meer sigaretten rookte in de verwachting nog zoiets te zien. En een week later werd zijn geduld beloond toen het hele proces in omgekeerde volgorde werd herhaald. Hij zei dat de lichten uitgingen, de hangaardeuren gingen open en die groep voertuigen kwam naar buiten. De armen gingen allemaal weer omhoog en na een tijdje verhief dat ding zich geluidloos naar boven tot ongeveer zo’n 150 meter boven de voertuigen. De man met die schijnwerper kwam weer naar voren, seinde drie keer, en het toestel seinde drie keer terug. Toen vertelde hij dat het ding wegvloog, langs de hele lengte van de startbaan, wat rechts van de B2 fabriek ligt. Het ging langs hem en verdween in de nachtelijke hemel in minder dan twee seconden, en dat toestel deed dat zonder enig geluid en zonder de supersonische schokgolf, dus geen dreun van geluidsgolven, niets, alsof het vanuit een kanon was afgevuurd.
Hij zei dat het zijn leven had veranderd. Het veranderde zijn hele perspectief, omdat hij toen wist dat ze antizwaartekracht aandrijving hadden. Hij zei dat ze de technologie hadden en dat ze dat waarschijnlijk hadden verkregen via één of ander ruimteschip dat God weet waar vandaan kwam, wellicht een ander zonnestelsel.
Hij zei dat het een feit was dat ze het hadden. We hebben een patent gevonden dat ingediend was door ene James King Jr., en dat patent lijkt precies op dit systeem behalve dat in plaats van een ronde koepel voor de bemanning, zijn ontwerp een cilinder in het midden had. Het heeft verder dezelfde vorm, de platte bodem en de schuin aflopende zijkanten. Het heeft spoelen rondom de omtrek en de condensatorplaten die allemaal radiaal zijn geplaatst. Dit patent was in eerste instantie ingediend in 1960 en veiliggesteld in 1967, hetzelfde jaar dat er een foto was genomen vlakbij Provo, in Utah, van een toestel dat er erg veel op leek.
De clincher(?) is degene die het patent had geregistreerd en die gewerkt heeft met Townsend Brown. Townsend Brown heeft gewerkt bij een laboratorium vlakbij Princeton, New Jersey, met een wetenschapper met de naam Agnew Bahnson in het Bahnson laboratorium. Zij deden al die experimenten met wat ze elektrogravitatie aandrijving noemden. Er is een videofilm die was omgezet vanuit een 16 millimeter film en die geschoten was door Agnew Bahnson's dochter. De originele titel was “vaders laboratorium”, en het laat experimenten zien die Bahnson en Thomas Townsend Brown samen met hun assistent James King of Frank King deden, die dat patent had laten registreren. Die film laat kleine schijven zien die zweven en waar vonken van af schieten en zo. En zo is de cirkel weer gesloten.
Je ziet dat ze nu niet alleen die technologie hebben, ze hebben de technologie ook al in gebruik. Het vliegt niet alleen nu al, maar het lijkt ook precies op de patenten die toentertijd in 1960 zijn ingediend, hetzelfde jaar als toen de foto’s waren genomen door een militaire piloot in de buurt van Area 51, tussen Area 51 en Provo, Utah. Het laat allemaal dezelfde kenmerken en vormen zien. Dus de feiten zijn, dat ongeacht of je al die uitzonderlijke punten van die technologie nu wel of niet snapt, de technologie bestaat en dat er mensen zijn die ze hebben gezien. Ik heb die dingen zelf gezien dus voor mij is het een kwestie van tijd voordat ze die technologie uit het verborgene naar buiten brengen om het te gebruiken voor andere dingen zoals de productie van b.v. vervuilingvrije brandschone energie. Je kunt waarschijnlijk een aantal van die kleine dingen die op die vliegende schotels lijken nemen en ze rond een trapas laten draaien om zo een machine aan te drijven, vervuilingvrij en zonder brandstofverbruik.
Zo, het enige wat ik er van kan zeggen is dat toen ik aan het vertellen was over fiber (glasvezel) optische controle systemen, er in ieder geval één van die dingen ons terugvoert naar de originele Roswell claims die vertelden over die kleine fibers (glasvezels) waar licht doorheenging en je niet snapte wat dat voor spul was. Wel, waarom heb je fiber (glasvezelkabel) nodig in een ruimteschip? Als plotseling, van alles in het ruimteschip, de massa begint af te nemen, ook van alle elektronen, dan betekent dit dat alle verbindingen en communicatie en dus de besturing en controle van jouw systeem compleet op tilt raken, dus helemaal in de war raken. Het zal als volgt gaan, het systeem ondergaat een plotselinge faseverandering, en alles wordt supergeleidend. Dus moet je één of andere manier hebben om hetzelfde niveau van controle te kunnen handhaven voor de “vonkverdeler” en daardoor de hoeveelheid energie die door de condensatoren gaat, zo dat als je de controlehendel bedient je dezelfde hoeveelheid beweging en richtingsverandering krijgt, ook in een staat van totale massa-afname of gedeeltelijke massa-afname, omdat van de elektronen de massa ook afneemt, zodat het supergeleidende schakelingen worden.
Waarom gebruik je dan fiber (glasvezelkabel)? Omdat fotonen geen massa hebben, dus zij worden niet beïnvloed. Dat betekent dat wat voor soort informatie, wat voor soort verbinding of communicatie je ook heen en weer stuurt, de computer het ten alle tijden ontvangt. Het maakt niet uit of de computerfuncties in een supergeleidende staat verkeren, omdat dat het juist sneller en efficiënter maakt, intelligenter. Je wilt het toestel kunnen besturen zonder dat het neerstort, en wat is dan de beste manier om het te doen? Met een fiber (glasvezelkabel) optisch systeem.
Glasvezel