PRINTBARE VERSIE

GETUIGEN VAN ROSWELL

Door: Paul Harmans

December 2007

Deel 1

~Vergeet vooral niet dat als Roswell waar is en er werkelijk een buitenaards toestel crashte, compleet met inzittenden, dat dan de gehele ufologie in een ander daglicht komt te staan! ~

Ik heb onlangs bij Amazon in Amerika, het boek ‘Witness to Roswell’ (256 blz.) gekocht. Het is het nieuwste boek over het Roswell-incident, geschreven door Thomas J. Carey en Donald R. Schmitt, uitgebracht in juli 2007, exact 60 jaar na het Roswell-incident. Je vindt in het boek nieuwe getuigenissen van mensen die eindelijk hun verhaal durven te vertellen, omdat er in het geval Roswell, onder het bewind van president Clinton, een oude order werd ingetrokken, zodat vanaf dan elke getuige die iets van de zaak Roswell weet, dat ook kan vertellen, zonder bang te zijn voor tegenbeschuldigingen, het verlies van pensioen, of zelfs gevangenisstraf voor het schenden van de eed tot geheimhouding. De twee schrijvers en onderzoekers hebben inmiddels meer dan 600 getuigen en de teller loopt nog. Het is een race tegen de klok, veel getuigen zijn inmiddels overleden en de rest is natuurlijk zeventig jaar en ouder.

Een paar uitspraken die in het boek staan:

* Er staat in het Engels (blz. 15 1e alinea): ‘The skeptics be damned’, ik heb het dus niet zelf verzonnen (Paul).

Op de achterkant staan een paar aanbevelingen en ook één van dr. Edgar Mitchell, gepensioneerd kapitein, USN, Apollo astronaut en oprichter van IONS. Hij schrijft:

Eerst even over de documentaire ‘Roswell, Final Declassification’ van het History Channel
Ik heb onlangs ook de aflevering ‘Roswell, Final Declassification’ van het History Channel bekeken.

History Channel heeft in de laatste twee jaar een hele reeks zeer objectieve UFO-documentaires gemaakt en uitgezonden en daarover niets dan lof. Maar in deze over Roswell volgt men alleen de kant van de debunkers. De scepticus Karl T. Pflock komt regelmatig aan het woord en doet het hele geval Roswell af als misinterpretaties van de getuigen, volgens Pflock was het gewoon een Mogul ballon. Ter vergelijking: als er ergens ter wereld per ongeluk een atoombom zou ontploffen, dan zouden Pflock en zijn collega-debunkers de in verlegenheid gebrachte regering zonder omhaal helpen door de rest van de mensheid het verhaal te verkopen, natuurlijk aan de hand van totaal verwrongen feiten, dat is nu eenmaal hun handelswaar, dat het slechts een onbeduidende klapband van een autoped was.

Het team van het History Channel gaat in de nationale archieven van de VS op zoek naar de onlangs vrijgegeven documenten over Roswell en vindt daarin niets dat wijst op bergingswerkzaamheden van een vliegende schotel. Goh, wat had men dan verwacht?

Er wordt zelfs door een medewerkster van de nationale archieven, gehuld in stofjas en uitgerust met rubber handschoentjes, een driehoekige kist met dramatische opschriften, op een karretje binnengereden.

De mannen van History Channel suggereren opgewonden dat hierin wellicht de lang gezochte wrakstukken zitten. Met veel vertoon van drama wordt de kist (pas in de laatste minuten van de uitzending natuurlijk) geopend en er komt een driehoekige doos uit. Ook die wordt geopend en je hoort nog net geen tromgeroffel. Na opening is een driehoekig stuk zilverfolie te zien (vol verwachting klopt ons hart) en als men het uitvouwt… blijkt het een radarreflector te zijn, inclusief de balsahouten stokjes die het geheel in vorm moeten houden.

Nee maar, kijk nou toch! Dus toch een radarreflector?

Ik zie nu al de gezichten voor mij van de overheidsfunctionarissen of die van de luchtmacht, die het geheel op dergelijke wijze hebben ingepakt en die toen al de anticlimax na openen voorzagen. Zij zullen zich beslist op de knieën slaan van het lachen bij het zien van deze aflevering.

De kans is echter ook groot dat deze kist met radarreflector helemaal niet afkomstig is van de schappen waarop de nationale archieven de Roswell-stukken bewaren. Het zal mij niet verbazen als History Channel, zoals de meeste tv-producenten doen, voor een zogenaamd interessant en spannend momentje in de documentaire, om een radarreflector heeft gevraagd die de nationale archieven misschien in het kader van de ‘geschiedenis van de meteorologische ontwikkeling’ ook nog ergens hadden liggen. En dan ook nog beweren dat je als onderzoekers objectief onderzoek doet naar Roswell!

History Channel is absoluut niet uit het veld geslagen en maakt er de zoveelste aanwijzing van dat er dus geen vliegende schotel is geborgen. Men gaat daarna net als de bekende debunkers over op het suggereren dat sommige getuigen het jaartal verkeerd hebben, bijvoorbeeld in het geval van de 1,80m lange houten crashtest dummy’s in de late jaren ’50 in plaats van de vreemde wezens van hooguit 1,20m lengte met een eivormig hoofd en grote zwarte ogen in 1947. Dat vergissen in jaartal is in dit geval volslagen onzin, iemand die zich herinnert dat hij kleine wezens naast een schotelvormig wrak heeft gezien, weet dat feilloos te verbinden aan de tijd dat een krantenbericht van 8 juli 1947 berichtte over het feit dat de luchtmacht een neergestorte vliegende schotel in haar bezit had. Iedereen zou zich dat vele jaren later nog moeiteloos kunnen herinneren.

Het History Channel team laat op het laatst in de uitzending de bladzijden uit het logboek (aanwezig in het nationale archief) van de Roswell basis zien, waarop geen bijzondere acties, anders dan normaal, worden vermeld. Er waren dus geen drukke activiteiten zoals de berging in het veld en het opslaan van wrakstukken en de lichamen van de wezens in de hangaar, het oproepen van extra troepen, het binnenkomen en uitgaan van speciale vluchten die hoge pieten aan- en afvoerden, B-29’s die wrakstukken en wezens op droog ijs naar andere bases vervoerden, enz, enz.

Logboek Roswell 3 juli 1947
(De activiteiten begonnen overigens pas op 7, 8 en 9 juli)

Waarom neemt History Channel klakkeloos aan dat het logboek correct is? Iedere UFO-getuige afkomstig uit het leger vertelt je, dat zodra er aan boord van een marineschip, een militair vliegtuig of op de verkeerstoren van een luchtmachtbasis een UFO-incident is voorgevallen, binnen no-time de logboeken worden opgehaald en aangepast of dat er al meteen orders worden gegeven niets ervan op te schrijven. Is het dan zo vreemd dat men op Roswell al die zeer uitzonderlijke drukte, die een groot deel van de getuigen zich herinnert, niet heeft opgetekend in het normale logboek, of dat het logboek naderhand is aangepast? De ‘Morning Reports’ die de onderzoekers laten zien, zijn zo te zien allemaal losse vellen papier in een map, dus gemakkelijk te vervangen door aangepaste exemplaren.

Het Nationale Archief met de onderzoekers voor History Channel

Beseft het team van History Channel dat de documenten en logboeken waarin dergelijke bijzondere acties mogelijk wel zijn opgeschreven, wellicht nooit vrijgegeven zullen worden of allang zijn vernietigd?

Terug naar objectiviteit
In het boek ‘Witness to Roswell’ komen tientallen oud-militairen aan het woord die de drukte in die paar bijzondere dagen in juli 1947 verwoorden, waarbij ook iedereen op de basis, die niet direct bij de berging van het wrak en de inzittenden betrokken was, de geruchten hoorde dat men inderdaad een vliegende schotel en wezens had gevonden, welke niet van deze aarde afkomstig waren. Het zijn militairen van zowel hoge als lage rang die allemaal hun verslag doen en allemaal wijzen zij nadrukkelijk op het feit dat het ging om de wrakstukken van een vliegende schotel en de lichamen van wezens, klein van stuk, met een groot hoofd, die een afschuwelijke stank voortbrachten (ze hadden al een aantal dagen dood in de hitte van de woestijn gelegen). Een aantal beweert dat de voorzorgsmaatregelen, de beveiliging en de agressieve wijze waarop geheimhouding werd afgedwongen, verder ging dan tijdens een actie waarbij op de Roswell-basis een atoombom in een B-29 werd geladen en dat was al een bijzondere en afgeschermde gebeurtenis waarbij bewaking en schermen rondom de B-29 werden geplaatst. De vele getuigenissen sluiten over het algemeen naadloos op elkaar aan en bevestigen elkaar. Ze laten een exacte indruk achter van wat er vanaf het moment dat de wrakstukken gevonden werden tot aan het moment dat de laatste stukken en lichamen de Roswell-basis verlieten gebeurde.

Je moet dit boek beslist gelezen hebben om dezelfde overtuigende indruk te krijgen die het mij (en de vele andere lezers) bracht! Ik kan niet alles wat het boek brengt hieronder weergeven, ik beperk mij tot een zeer klein deel.

In het kort een aantal hoofdpunten, daarna per punt uitgebreidere uitleg

1. Mac Brazel en wat hij heeft gevonden en gezien
Wat uit het boek duidelijk wordt, is dat niet alleen Mac Brazel vreemd materiaal heeft gezien, maar dat ook een groot deel van zijn buren dat heeft. Het spul lag een behoorlijk aantal dagen op de ruwe weidegrond, verspreidt over een gebied van honderden meters lang en honderd meter breed. Mac Brazel’s schapen weigerden het stuk land over te steken naar hun drinkplaats en Brazel heeft ze om het wrakveld heengeleid. Zelfs jaren later wilden de schapen het bewuste stuk land niet betreden, alsof er nog steeds iets was dat hen niet aanstond. Er waren op zijn minst twee en waarschijnlijk drie plaatsen waar delen van hetzelfde object waren neergekomen, ten eerste het wrakveld dat Mac Brazel nabij de plaats Corona vond en dat op zo’n 75 mijl ten noordwesten van Roswell lag, mogelijk een paar mijl verderop een wrakveld met enkele lichamen, welke ook door Brazel zijn gevonden en nog een plek dichter bij Roswell, op zo’n 40 mijl afstand, waar een groot schotelvormig wrakstuk en ook wezens werden gevonden.

2. Wat het leger heeft geborgen
Er zijn de laatste jaren veel oud-militairen naar voren gekomen die bij de opruimwerkzaamheden waren betrokken, schouder aan schouder, meter voor meter het terrein afzoeken en de brokstukken oprapen. Militaire ziekenbroeders die lichamen van kleine wezens afvoerden. Legerfotografen die op de crashplaatsen foto’s maakten van de wrakstukken en de lichamen van de inzittenden.

3. Getuigenissen van het ziekenhuispersoneel van het militaire hospitaal
Ziekenhuispersoneel van het militaire hospitaal op de Roswell-basis beweert dat er op 8 juli 1947 iets heel aparts was gebeurd. Er werden absurde beveiligingsmaatregelen getroffen, de hele basis was in rep en roer. Een aantal doktoren en zusters hebben de wezens gezien en onderzocht en hebben daarover gesproken.

4. Piloten en andere getuigen
Er zijn piloten en andere bemanningsleden naar voren gekomen die beweren de kleine wezens te hebben gezien en te hebben getransporteerd met hun vliegtuig naar o.a. Fort Worth.

5. Militairen met hoge rang: “Dit was niet van deze aarde.”
Maar er zijn ook vele militairen met hoge rang die klip en klaar beweren, sommigen zelfs in een beëdigde verklaring, dat wat er bij Roswell is gevonden, niet van deze aarde was. De maatregelen die werden genomen om hetgeen dat was gevonden te bergen, te vervoeren en te onderzoeken, staan in geen enkele verhouding met het vinden van een weerballon. De Mogull ballon verklaring van de luchtmacht en de sceptici is onzin. Project Mogull gebruikte in de eerste jaren van het project (dus ook in 1947) de standaard weerballonnen en radarreflectoren en het enige geheim daaraan was wat het in de hogere luchtlagen uitvoerde, namelijk met ultragevoelige microfoons de eventuele explosies van Russische atoombomproeven opvangen, zodat men wist dat ook de Sovjet Unie aan een atoombom werkte. Er was echter niets geheimzinnigs aan de overblijfselen als die op de grond terecht waren gekomen, alle ballonnen komen nu eenmaal een keer naar beneden.

6. Inspanningen tot geheimhouding
Alle getuigen vertellen dat hen geheimhouding werd afgedwongen. Mag zoiets voor een militair nog bij zijn baan horen, voor burgers ligt dat heel anders. Sheriff Wilcox ging half Roswell door om de burgers die iets hadden gezien (er was in die tijd in de plaatselijke kroeg zo af en toe wat van de wrakstukken getoond en een aantal bewoners had na het horen van waar het materiaal vandaan kwam de crashplaats bezocht) op dwingende wijze te verstaan te geven dat men maar moest vergeten wat men gezien en gehoord had, zoniet dan zou men het flink bezuren en niet alleen de getuige, maar tevens zijn familie.

7. Doodsbedverklaringen
Veel militairen hebben hun leven lang hun mond gehouden over wat ze in Roswell zagen en meemaakten. Een aantal heeft in de laatste levensdagen alsnog de naaste familie te kennen gegeven dat het in 1947 absoluut om een vliegende schotel met inzittenden ging. In feite is niets overtuigender dan een doodsbedverklaring, waarom zou iemand in zijn laatste uren zijn familie een leugen vertellen?

UITGEBREIDE UITLEG MET VERTALINGEN UIT HET BOEK

1. Mac Brazel en wat hij heeft gevonden en gezien
Mac Brazel vond de wrakstukken op het land en was zoals alle boeren en veehouders heel goed op de hoogte van hoe overblijfselen van een weerballon eruit zagen. Dagelijks werden dergelijke ballonnen, niet alleen vanaf Roswell, maar vanaf een groot aantal andere locaties opgelaten en uiteindelijk kwamen al die ballonnen ook weer naar beneden. Brazel en alle andere veeboeren haalden, als ze de overblijfselen van een weerballon vonden, de resten zo snel mogelijk uit het veld, omdat schapen het anders zouden opvreten en eraan dood konden gaan. Brazel zou dus zeker niet met de resten van een weerballon en radarreflector langs zijn buren gaan om raad. Hij zou zeer zeker niet de lange reis (75 mijl te paard of met zijn oude pick up over modderwegen) naar het stadje Roswell ondernemen om de stukken rubber en aluminiumfolie van een weerballon en radarreflector aan de sheriff te laten zien, diens raad te vragen wat ermee te doen en te vragen wie zijn weide kwam ontdoen van de talloze wrakstukken.

Mac Brazel 1951

De buren van Mac Brazel waren een aantal dagen voor de bergingswerkzaamheden van het leger dus op de hoogte van het vreemde materiaal dat door Mac Brazel was gevonden en namen zelf poolshoogte.

Ook de zoon van Mac Brazel, Bill Brazel, vond na een paar flinke regenbuien nog voldoende stukjes wrakmateriaal welke een sigarendoosje vulde.

Kinderen van de boeren en veehouders hoorden ook de verhalen en gingen op zoek naar de resten. Deze kinderen zijn nu ook in de zeventig en enkelen vertelden hun verhaal aan de schrijvers van het boek ‘Witness to Roswell’. Natuurlijk namen zij kleine stukjes van het materiaal mee en uiteindelijk zagen zij de militairen het ruige land binnen trekken, de boel hermetisch afsluiten en vrachtauto’s vol met materiaal afvoeren.

Er werden later ook door het leger op alle ranches die in een grote cirkel rondom de plaats van de crashes lagen huiszoekingen gedaan.

Er werd dus op agressieve wijze gezocht naar eventuele wrakstukken die de bewoners hadden meegenomen voordat het leger de wrakvelden afgrendelde. En men werd letterlijk met de dood bedreigd.

DEEL 2

Amazon link naar boek

Frontier Bookshop

UFO PAGINA

ROSWELL PAGINA

Pagina Laatst Toegevoegde Artikelen