BurischWeidtUit

PRINTBARE VERSIE

Dr. DAN BURISCH WEIDT UIT OVER TWEE TYPES ET FYSIOLOGIE

Door: Bill Hamilton

23 april 2005

Vertaling: Paul Harmans

Dan Burisch heeft een aantal vragen beantwoord betreffende de ogenschijnlijke ongelijkheid in de beschrijving van de J-Rod’s (buitenaardse biologische entiteiten) en er is hem toestemming verleend de instructiedocumenten in te zien om daaruit, tezamen met zijn eigen ervaringen, de J-Rod te analyseren die gehuisvest was in de clean-sphere op S4-5 (vijfde verdieping)

Bill Hamilton

Hier is Dan’s reactie die ik op 23 april 2005 ontving.

Bill,

Ik heb uit goede bron informatie verkregen die een definitief antwoord geeft op jouw vragen. Ik was verrast dat die informatie mij werd verschaft, maar de bron begreep dat ik wilde antwoorden op jouw twijfels. (O jawel! Schitterend voor ons!) Deze informatie werd mij al eens verschaft (#Q-91-740King) (document betreffende Dan’s onderzoek. ‘740King’ verwijst naar de weefselmonsters die hij nam van de J-Rod. Vert.) gedurende de eerste instructies die ik kreeg. Maar ik besteedde er toen weinig aandacht aan, omdat ik meer geïnteresseerd was in de biologische overwegingen. Ik herinner mij dat ik het vluchtig doorbladerde, maar de sociale zaken behoorden niet tot mijn taak. (Misschien herinner je je nog dat ik je dat al eens eerder vertelde tijdens onze eerdere bijeenkomsten op de universiteit van Las Vegas.) Zodoende had ik het document al eerder gezien en kreeg ik vanwege mijn emeritusstatus toestemming het nogmaals in te zien, met de aantekening dat het met de bedoeling was om mijn geheugen op te frissen.

Recente foto van Dan Burisch

De J-Rod (niet langer in leven) op LANL (Los Alamos National Laboratory) was een aparte J-Rod die in een samenwerkingsverband met de S4 J-Rod arriveerde. De LANL J-Rod was een bewoner van P+45k-yr in een baan rond Reticulum, terwijl de S4 J-Rod een bewoner was van P+52k-yr in een baan rond Gliese. De LANL J-Rod werd met de S4 J-Rod hierheen gezonden om in een samenwerkingsverband te werken aan de toekomst. (Een poging tot toekomstige uitwisseling tussen samenlevingen.) Beiden reisden naar de P-52y locatie in de woestijn van Arizona als een gecombineerd wetenschappelijk uitgezonden team welk was bedoeld te landen in New Mexico en ontvangen zou worden door vertegenwoordigers van de MJ-12 werkgroep. Het toestel crashte echter. Het rapport laat weten dat de crash plaatsvond nabij Kingman, Arizona. Het rapport maakt een toespeling op een derde EBE (buitenaarde biologische entiteit. Vert.) die bij deze crash de dood vond. Daarover wordt verder geen verklaring gegeven. Ik weet dat het rapport was geschreven voor instructie, maar het is meer in de stijl van een document voor het archief geschreven en bevat delen waarin zowel gedetailleerde als minder ingewikkelde informatie staat.

Los Alamos National Laboratory

Het rapport geeft verder aan dat de P+52k-yr J-Rod’s (hierna de 52’s genoemd) die afkomstig zijn van Gliese, degenen zijn die schade aan het perifere zenuwstelsel hebben en daarmee afwijken van de samenleving waaruit zij voortkwamen. De hogere atmosferische druk van waterstof en de lagere normale omgevingstemperatuur stellen hen in staat hun normale maatschappelijke functies uit te oefenen, omdat deze omstandigheden de symptomen van het zenuwstelsel reduceren. De gemeenschap van de 52’s is zo ingesteld dat er een strikte methode van nuttigheid over de individuen wordt aangehouden. Dit was de manier om hen nog enige waardigheid te geven gezien vanuit het perspectief van de leiders. De P+45k-yr J-Rod’s (hierna de 45’s genoemd) zijn de wetenschappelijke afgevaardigden afkomstig van Reticulum en zij lijden niet aan afwijkingen aan het perifere zenuwstelsel.

Beide afgevaardigden bezitten het algemene korte en slanke postuur. Het rapport geeft aan dat de 52’s het Type-1-Cockayne-syndromeachtige voorkomen vertonen en een lengte bij normale houding hebben die ligt tussen de 90 cm en 1.07 m. De 45’s staan wat meer rechtop en lijken als gevolg daarvan duidelijk langer: 1.07 tot 1.22 m. Vanuit mijn herinnering heb ik wellicht iets andere getallen genoemd, maar deze maten komen rechtstreeks uit het rapport. Er zijn ook anatomische verschillen, zoals de maat van de schedel, de ogen enz. Maar dat is niet van toepassing op de zaak die we nu bespreken.

Cockayne-syndrome

De 45’s zijn gewend aan het inademen van ongeveer 18% atmosferische zuurstof, terwijl de 52’s in staat zijn te acclimatiseren naar hetzelfde niveau, maar omdat het zenuwstelsel daardoor aangetast zou worden moet er aanvullende waterstof onder hogere druk worden toegepast. (Zie voor de reden daarvoor hieronder.) Het rapport maakt duidelijk dat er hogedruktherapie werd toegepast op zowel de 45 als de 52, waarbij de 45 voldoende herstelde om de huidige (aardse) atmosfeer aan te kunnen. De 52 overleefde evenzo (met afwisselend aanvullende hogedruktherapie) tot augustus 1991. Het rapport specificeert niet wanneer de J-Rod werd verwezen tot permanente opsluiting, maar het is duidelijk dat hij onze atmosfeer, voor korte perioden en gedurende enkele jaren voorafgaand aan mijn interactie met hem, kon doorstaan.

Gedurende de tijd van mijn eerste introducties bij de 52 was het duidelijk dat hij zich niet staande kon houden buiten de omgeving van de clean-sphere. Dat is waar, toen kon hij het niet. In feite werden atmosferische variaties gebruikt om het gedrag van de 52 in bedwang te houden, via het gebruik van negatieve vermeerderingen en door druk opgewekte zwellingen. (Ik was echter nooit betrokken bij dergelijke activiteiten.)

Het rapport bevat ook sociale en politieke perspectieven. Voorafgaand aan mijn betrokkenheid veranderde zijn status van ‘gast’ in ‘gevangene’ omdat er een afscheiding plaatsvond tussen de menselijke autoriteiten en de samenleving van de 45’s waardoor er een verhoogde politieke activiteit onder de ‘afvalligen’ ontstond. De 52 werd om die reden onder arrest gehouden, omdat de verdenking bestond dat zijn samenleving de schuldige was. De ‘afvalligen’ - zij leefden ten tijde van de 45’s samenleving - hadden geen volksvertegenwoordigers in de 52’s samenleving. Dat zorgde ervoor dat de menselijke autoriteiten vermoedden dat de ‘afvalligen’ de leiding hadden in de 52’s samenleving en de schijn van de meerderheid hadden aangenomen in plaats van die van een kleine afgezonderde minderheid.

Voor zover ik het begrepen heb, bij de pogingen van de afvalligen om zichzelf te rechtvaardigen, probeerden zij ook de tijdlijnen te veranderen zodat zij niet zouden uitsterven binnen zevenduizend jaar onder de 45 en 52 samenlevingen. Het is misschien wel nuttig om te herhalen dat als er een catastrofe zou plaatsvinden in overeenstemming met de geschiedenisboeken van de J-Rod’s, dat het evolutionaire proces, dat uiteindelijk zal leiden tot de totstandkoming van de J-Rod’s en de Brothers from Orion, vele duizenden jaren in beslag zal nemen. (Dat wil zeggen, het gebeurt niet in één nacht!) Het enige wat wij gedurende de tijd van een mensenleven zullen zien is de sterfte en de inspanningen om op het aardoppervlak in leven te blijven of in de ondergrondse gebieden en faciliteiten. Elke afwijking zal honderden generaties verder in de toekomst optreden. Ik geloof diep in mijn hart dat wij de catastrofe kunnen voorkomen, dat de tijdlijnen ineen storten en dat er ‘iets wonderlijks’ zal gebeuren of al aan het gebeuren is.

J-Rod

Voor iedereen die nu de weg kwijt is in dit ongelooflijke, wonderlijke en ingewikkelde verhaal, zal ik in het kort opsommen hoe het in elkaar zit. (Je kunt natuurlijk ook de eerdere vertalingen op de aparte ‘Ganesh Particle’ pagina op ufowijzer lezen.)

Dan Burisch is (was) microbioloog en werkt(e) voor een geheime tak van de regering (MJ-12) op Area-51 en andere geheime bases aan een speciaal project. De Amerikanen hadden contact met een buitenaardse beschaving waarvan de bevolking leed aan een ongeneeslijke mutatie van het zenuwstelsel. Omdat wij mensen op aarde echter de verre voorouders van deze beschaving zijn, kwamen zij hier om te pogen de mutatie te genezen en tevens de oorzaak van deze mutatie teniet te doen. Het wordt nu nog wonderlijker, onze huidige wetenschap wijst tijdreizen absoluut niet af en zeker nu men bekend raakt met een nieuwe tak van wetenschap, de quantummechanica, is het volgende niet echt onlogisch. Het jaartal 2012 speelt een grote rol in wat nu volgt. In het verleden, wat voor ons mensen op aarde nog toekomst is (tijd is niet lineair, zo heeft de quantummechanica ons geleerd), heeft zich in 2012 een catastrofe voltrokken. Na die allesverwoestende ramp is een deel van de overgebleven mensheid de ruimte ingetrokken. Na vele duizenden jaren en door kosmische straling en nog wat factoren is het voormalig menselijk ras in feite lichamelijk gedegenereerd en traden er allerlei storingen op. Het ras dat na al die duizenden jaren evolueerde uit het menselijke ras is de J-Rod-beschaving.

Dan Burisch had de taak om te trachten de schade aan het perifere zenuwstelsel van de J-Rod’s te herstellen. De J-Rod-beschaving is bekend met tijdreizen (zij komt zowel van een andere planeet als uit de toekomst) en bezit tevens de mogelijkheid de tijdlijnen aan te passen. Zij willen de catastrofe die door velen is voorspeld voor 2012 voorkomen. Daarmee zouden zij iets doen wat ons menselijk bevattingsvermogen te boven gaat, want door ervoor te zorgen dat die wereldwijde ramp niet doorgaat, zouden zij er volgens onze (beperkte) kennis alleen maar voor zorgen dat hun eigen beschaving niet kan bestaan. Geen catastrofe, geen vlucht de ruimte in en geen door degeneratie aangetaste J-Rod beschaving. Toch hebben deze ruimtewezens (onze broeders) er een techniek/hoger inzicht voor die dat alles oplost. Ondanks dat ze er een lichamelijk ongemak bij hebben gekregen heeft hun geestelijke ontwikkeling niet stilgestaan en zijn zij ons op dat gebied vele duizenden jaren vooruit.

Mocht je na deze uitleg besluiten dat het allemaal grote nonsens is, dan is dat je goed recht, maar probeer de naam Dan Burisch in gedachten te houden, ik ben ervan overtuigd dat die naam in de toekomst nog regelmatig zal opduiken en wellicht dat Dan Burisch de man is die de werkelijke UFO-openbaring in gang zal zetten, hij is er tenslotte vele jaren geleden al tot voorbestemd. (Vert.)

Achteruitgang naar zelfzuchtigheid (om het zo maar eens te zeggen) houdt desondanks ook de herkenning van een voorspelling en rampspoed in. Gewoon een opmerking – waarom weigeren de schreeuwers in de media een verklaring/mening te presenteren die gelijk is aan die van mij: uitzien naar een succesvolle toekomst voor de mensheid? Zij schetsen constant de ondergang en verklaren zichzelf als positievelingen, terwijl het enige waarover ze positief zijn hun eigen financiële positie is en hun vergankelijke roem. Is het juist omdat zij te wanhopig zijn om die verantwoordelijkheid te voelen en krijgen zij daardoor een verdraaid idee van leiderschap? Droevig… (Dan heeft het hier waarschijnlijk over de zogenaamde experts die in het Amerikaanse UFO-magazine met zeer onprofessionele artikelen, voortgekomen uit rancune, de vloer met hem aanveegden. Op de cover van de desbetreffende uitgave staat een foto van een alien waarvan al jaren bekend is dat het om een pop gaat, maar UFO magazine doet het voorkomen of het een zogenaamde foto van J-Rod is. Vert.)

Nu, verder met mijn directe ervaringen en het verband daarmee met de informatie in het rapport. Ik wil proberen mijn opmerkingen te beperken tot zijn eigen visie, de kwestie betreffende de neuropathie en warmteverlies en de buitenaardse celleer die van toepassing is op deze uiteenzetting.

Algemene celleer van toepassing op deze uiteenzetting: (uit persoonlijke herinneringen, dus niet uit het rapport).

Tijdens eerdere discussies refereerde ik aan de algemene celleer betreffende de 52’s die een ‘extern’ alsook een ‘intern’ celplasma bezitten. Er bleek uit voorafgaande besprekingen dat er niet veel over bekend was en gezien vanuit mijn standpunt was ik verrast door dat gebrek aan informatie. Natuurlijk kon ik er slechts vanuit beperkte hoek naar kijken en was ik gebonden aan de biologische eigenschappen binnen mijn onderzoek.

De eerste onderzoeken waren concreet gericht op de onsamenhangende celplasma-afscheiding en het team voorafgaand aan het team waaraan ik werd toegewezen had het mogelijke evolutionaire pad dat leidde tot die afscheiding laten liggen als hun grootste en onopgeloste mysterie. Toen we uiteindelijk een goede bespreking hadden, namen we dat punt op en deden we voorzichtig onze eigen onderzoeken betreffende de buitenaardse celleer. Natuurlijk gebruikten en bekeken we de rapportages van het vorige team (vermoedelijke levensfuncties, biochemische samenstelling, microfotografie en foto’s genomen met de elektronenmicroscoop) om zodoende een strategie te bepalen waardoor we de functionele vormleer zouden gaan begrijpen. We kwamen erachter dat het vorige team te haastig met het analyseren van het mediaan celplasmamembraan was geweest. (Dat membraan scheidt het interne van het externe celplasma.)

(Nu volgt een zeer specialistisch verhaal en veel van de gebruikte termen en het verband daartussen ontgaat mij. Ik heb dergelijke zaken in de originele Engelse tekst laten staan en die in rood weergegeven. Een vertaling ervan zou het geheel uit zijn verband trekken. Er zullen wellicht alsnog een aantal zaken in mijn vertaling zijn vervormd, omdat ik niet op de hoogte ben van het specialistische werk van een microbioloog. De eventuele wetenschapper die daardoor denkt dat Dan Burisch hieronder wartaal uitslaat, heeft het mis, het is slechts mijn goedbedoelde poging een zeer ingewikkeld verhaal te vertalen. De serieus geïnteresseerde wetenschapper raad ik aan het Lotus Protocol te lezen dat voor het grootste deel door Dan Burisch is opgesteld en zijn onderzoeksresultaten bevat. Het is een hele kluif en het bewijst onomwonden dat de zaak Dan Burisch geen desinformatie kan zijn, er is namelijk geen enkele geheime dienst die over de getoonde specialistische kennis beschikt. De inhoud van zowel het Lotus Protocol als van één van de bijbehorende documenten, het Q94-109A document {zie de links onder dit artikel}, zijn door microbiologen bestudeerd en zij komen allemaal tot de conclusie dat de schrijver ervan beslist een genie moet zijn, iets wat precies past bij Dan Burisch. Daar komt bij dat de zaak Dan Burisch voor een desinformatiecampagne veel te hoog gegrepen is en te diepgaande aspecten bevat. Desinformatie werkt het beste (en dat blijkt uit de voorbeelden) door grootschalig via wereldwijde media een vaag verhaal rond te doen gaan waarvan vervolgens geen enkele bevestiging kan worden gevonden, maar wat wel zoveel zogenaamde spectaculaire gegevens bevat dat het in eerste instantie of voor langere tijd voor waar wordt aangenomen. Mocht je nu denken: “Dat is precies wat past bij het verhaal over Dan Burisch!”, begin dan eerst eens met je te verdiepen in deze zaak, want veel mensen zien op tegen het bestuderen van het complexe en complete verhaal van deze man en oordelen zonder op de hoogte te zijn! Vert.)

Er werd vastgesteld dat dat membraan bestond uit een 58 ångström dik werkzaam, soepel, endoplasmatisch netwerk van protoplasma (sER), met een ultrastructuur van veelvoudige blaarachtige zakjes, dat mogelijk de functie had van een membraan phospholipid synthese. Enkele afwijkende 20-30 ångström blaarachtige zakjes werden aan de externe (naar het buitenste celplasmamembraan toe) en aan de interne (naar de celkern) oppervlakte waargenomen. Deze zakjes werden geassocieerd met wat later werd bepaald als mogelijke endosymbiotic nano-bacteriën. Ribosomen werden uitgesloten. Rough Endoplasmic reticulum (rER) werd gevonden in associatie met het sER, maar die functie leidt slechts weg van het brandpunt van deze bespreking. Verder werden er zakjes gevonden die versmolten waren met mitochondrial analogs, zowel op de externe als interne oppervlakken.

J-Rod

De mitochondrial analogs waren van twee variëteiten: één die functioneerde onder mogelijke prozaïsch aards oxiderend phosphorylation (intern, naar de celkern toe) en een uniek bioregulatorisch solenoïdeachtig proces (extern, naar het buitenste deel van het celmembraan toe). De externe variëteit bevatte cristae, maar ook binnenstebuiten gekeerde pakketjes welke omhuld waren met cristae en fungeerden als waterstofsensoren via een anomale ‘van poorten voorziene’ diffusiebarrière. Ja, de mitochondrial analogs genen (de externe en interne variëteiten) waren aaneengeschakeld en wij identificeerden duidelijk selectiegenen, aaneenschakelingen mogelijk voor conservering van nuclear-to-mitochondrial redundancy en potentiële vermeerderingsmodules. Al deze gegevens vullen het opzienbarende werk van Margulis aan, relevant aan S.E.T.: met andere woorden, de buitenste mitochondrial analogs zijn vermoedelijk de voormalige endosymbiotically gehandhaafde buitenaardse bacteriën, mogelijk oorspronkelijk van Reticulum.

Afijn, nu ben je waarschijnlijk de weg kwijt en vraag je je af: “waartoe moet dit leiden?”

Het externe celplasma werkt om de beschikbare energie te doen toenemen als er hogere hoeveelheden waterstof voorradig zijn en als de temperatuur van het systeem wordt verlaagd, het vervangt de functie van het interne celplasma gedurende tijden van stress en zorgt dan voor een normaal cellulair evenwicht. Aanvankelijk waren we beperkt tot een schatting van de evenwichtsconstante van van’t Hoff (als de standaard formule (k1/k2=DHo(T1-T2)/2,303…RT1T2), maar we waren in staat het evenwicht in de buitenkant van het plasmalemma en mediaanmembraan van de cellen nauwkeurig vast te stellen. (Dit (hier) werd speciaal vermeld/aan gerefereerd in het Q94 document dat gaat over de effectieve capaciteit van het genereren van cellen. Natuurlijk, tegen de tijd dat het Q94 document werd opgesteld hadden we specifiek ons doel gericht op de pathologie, hoewel het meeste ervan algemene buitenaardse celpathologie is.)

Welnu, zoals je wellicht wel hebt geleerd in een les over biologie, zijn onderscheiden cellen opgebouwd uit specifiek weefsel en voeren specifieke functies uit die worden omschreven als die weefselfunctie. Bijvoorbeeld, cellen van een weefsel, dat, laten we zeggen een grote hoeveelheid van een specifiek type anti-freeze glycoprotein (AFGP produceert, beschikken over de juiste eigenschappen om het cellulaire proces te vervolmaken (aantal/verhouding van geschikte organellen, enz.), dus om de assemblage, verpakking, verdeling en vervoer van die proteïne compleet te maken.

Gewapend met deze kennis kunnen we ons nu toeleggen op het gebruik van AFGP’s bij de 52’s. Zonder uren te besteden aan anatomische beschrijvingen van locaties en gerichtheid, is het voor nu voldoende te zeggen dat exocrine en paracrine klieren aanwezig zijn voor de productie van specifieke AFGP’s welke functioneren aangaande thermische hysteresis. We hebben onomstotelijk twee variëteiten van AFGP’s vastgesteld: conventioneel Type 1s (Thr-Ala-Ala) welke alpha-helical secondary structuren vormt en Type 3s wat de paralelle/antiparalelle beta-sheets bevat.

Als de temperatuur rondom de J-Rod van de 52-soort werd verlaagd, werden de AFGP’s duidelijk geproduceerd als gevolg van een fysiologische reactie, en uiteindelijk door verhoogde signaaldoorgifte zelfs in het interne celplasmaproces. Deze functie werd uitgevoerd door een merocrine-achtige methode. Perifere neuropathie laat de signaaldoorgifte aan de klieren afnemen, met als resultaat een levensbedreigende onderkoeling!

Tijdens de overgang van de J-Rod van de Suite op S4-5 naar de S4-4 galerijverdieping (waar zich de clean sphere bevond en waarin ik werkte), werd voor proefneming de temperatuur heel precies gereduceerd en het waterstofgehalte veranderd om zo de limieten en de reactie-initiator te kunnen bepalen (afhankelijk van het moment waarop de neurale weefsels werden weggenomen en het niveau van pathogenese {ontstaan van een ziekte}). Zodoende waren we in staat een ‘functionele’ grove anatomische kaart samen te stellen van het verloop van de ziekte. We pasten deze gegevens toe tezamen met morphometric magnetic resonance type imaging en vergeleken dat (tezamen met de neurochemische, geassocieerde biochemie en histopathologie {leer van de ziekelijke vervormingen van weefsel} resultaten) met de bekende neuro-biologische theorie en de gedefinieerde kennis der zenuwziekten.

We vonden een totaal vreemde (niet echt verrassend) combinatie MGUS (met specifieke paraproteïnen) en een afwijkende CIDP-achtige (IgA omgeven) neuropathie. Immunotherapie werd via diverse technieken toegepast, inclusief t-cellen immunosuppressie, uitwisseling van plasma, bla, bla, bla. (Deze laatste bla, bla toevoeging is ook van Dan. Vert.) Later werden er ook virale transfections toegepast. Niets van wat we toepasten verschafte meer dan minimale en kortdurende verbetering van de symptomen! Tevens zorgde het Cockayne-achtige syndroom ervoor dat de ziekteleer moeilijk was toe te passen en dat zorgde er weer voor dat dit geval een bijna onvoorstelbaar gecompliceerd proces werd.

Een veelomvattende poging werd ondernomen om de celchemie verder te karakteriseren en ik kwam geleidelijk aan het hoofd te staan van een proces waarbij we een eerdere studie toepasten waarbij we gebruik maakten van een riversine-achtige cyclohexylaminopurine. We probeerden het EBE neuroblast te de-differentiëren (door dit proces en door gebruik te maken van chemische/elektrische prikkelingen), maar we hadden daar weinig bruikbaar succes mee. Terwijl het proces van enkele proteïne tertiary structure alteration vorderde, deed zich een sloughing off voor bij het externe celplasma.

Dat was de sleutel tot een proces waarbij presumed multipotent cellen werden geproduceerd, welke zich spitsten in abnormale nueroblast progenitors die geen extern celplasma bevatten. Met andere woorden… we hebben wellicht gegevens die kunnen leiden tot een beter begrijpen van de evolutie van de J-Rod’s, maar we waren niet in staat dat te vertalen in een effectieve therapie. Voeg dit alles toe aan het constant verergeren van de ziekte en zijn acclimatisatie aan de atmosfeer in de clean-sphere en je krijgt een idee waar ons team mee worstelde.

Terwijl dit allemaal aan de gang was, kreeg ik er een vriend bij. Hij zag zichzelf vrij van zijn ziekte en de kortzichtige mensen die hem gevangen hielden. Hij zag zichzelf niet persoonlijk zonder de Cockayne-achtige afwijking. Zijn stabiele conditie was een deel van zijn zelfbeeld. Maar, als hij naar mij keek (en de andere mensen) dan voelde hij iets waar hij vurig naar hunkerde: de verbindende resonantie. Hij zag de tegenwoordige mensen die hij bij gelegenheid betitelde als zijn ‘pure biologische vorm’.

J-Rod

Met liefde (en moge God mij bijstaan voor wat ik weet en heb meegemaakt),

Dan Burisch

Link naar het uitgetypte: Q94-109A document

Link naar het uitgetypte: Lotus Protocol

Link naar de originele Q94-109A documenten: http://www.tonicvision.tv/burisch/q_94/q94.html