CliffordStoneGetuigenis

PRINTBARE VERSIE

CLIFFORD STONE

Sergeant in het Amerikaanse leger

Getuige in het ‘Disclosure Project’ september 2000

Vertaling: Paul Harmans oktober 2005

Met toestemming vertaald

Woord vooraf van ufowijzer
Clifford Stone is door de gedreven sceptici ‘vakkundig’ in een kwaad daglicht gesteld. Men heeft alle mogelijke sceptische tactieken uit de kast gehaald om een grondige en complete karaktermoord op de man te plegen. Volgens mijn overtuiging was het dus van het grootste belang om de getuigenis van Stone te vertalen, want wie door de gedreven sceptici de kop wordt afgehakt, heeft iets zeer bijzonders te vertellen en dat blijkt ook wel als je onderstaande getuigenis leest. Ik heb Stone zijn verhaal op de Disclosure-DVD zien en horen vertellen en ik kan geen enkele psychische stoornis terug vinden waar hij volgens de ‘kenners’, zoals Philip Klass en de heren van Skepsis, last van zou hebben. Op mij komt Stone over als een zeer intelligente man die het vertikt om zich aan de opgelegde geheimhouding van zijn vroegere bazen te houden, een soort positieve durf waaraan het juist de sceptici ontbreekt.

Sergeant Stone vertelt een verbazingwekkend verhaal over de geschiedenis van UFO’s en buitenaardsen die teruggaat naar de vroege jaren veertig en mogelijk zelfs daarvoor. Generaal Douglas MacArthur stelde in 1943 een groepering samen met de naam Interplanetary Phenomena Research Unit (afdeling tot onderzoek van interplanetaire fenomenen) met als taak het onderzoek naar dat onderwerp en dat gaat tot op de dag van vandaag voort. De taak bestaat uit het bergen van objecten van onbekende herkomst en in het bijzonder die, die niet van aardse origine zijn. Zij vergaren ter plekke geheime informatie en geven dat door aan hen die de ‘houders’ van deze informatie zijn. Stone vertelt dat zelfs project Blue Book een elite onderzoeksafdeling had, welke buiten Bluebook bleef. Deze afdeling werd geacht samen te werken met Bluebook, maar in feite gebeurde dat niet. Stone heeft tijdens zijn officiële diensttijd, toen hij lid was van een speciaal bergingsteam dat belast was met het bergen van neergestorte buitenaardse voertuigen, levende en dode buitenaardsen gezien. Hij denkt dat de buitenaardsen ons niet willen toestaan de diepte van het universum te verkennen, totdat we geleerd hebben hoe we spiritueel kunnen groeien en dat zij zichzelf binnenkort bekend zullen maken als wij hun aanwezigheid niet willen erkennen.

Clifford Stone

Clifford Stone: Op 26 februari 1942, een datum die algemeen bekend staat als de dag waarop de slag om Los Angeles plaatsvond, ontdekten we dat er zo’n 15 tot 20 ongeïdentificeerde voertuigen boven Los Angeles vlogen. We reageerden onmiddellijk en trachtten deze objecten neer te schieten. Het 37ste Kust Artillerie Onderdeel spendeerde 1430 kanonskogels. We trokken er onmiddellijk opuit om te onderzoeken of er mogelijk een verborgen basis van de As-mogendheden lag vanwaar deze objecten kwamen, misschien een burgervliegveld waar deze toestellen stonden opgesteld. Maar het leverde allemaal niets op. Elke zoektocht die we ondernamen bleef vruchteloos.

De slag om Los Angeles

In diezelfde tijd beleefde men in de Pacific hetzelfde fenomeen, de zogenaamde Foo Fighters. Generaal MacArthur stuurde zijn inlichtingenmensen erop uit om uit te vinden wat er aan de hand was. Ik heb redenen om te geloven dat MacArthur in 1943 tot de ontdekking kwam dat we in feite met iets te maken hadden dat niet van deze aarde was, dat bezoekers van de een of andere planeet feitelijk onze wereldgebeurtenis observeerden die wij de tweede wereldoorlog noemden. Eén van de problemen was, dat als dit waar was en zouden zij zich vijandig opstellen, wij vrij weinig over hen wisten en we weinig middelen hadden om onszelf te verdedigen.

MacArthur organiseerde wat werd genoemd de ‘Interplanetary Phenomena Research Unit’ (afdeling tot onderzoek van interplanetaire fenomenen) Het zou later worden overgenomen door generaal Marshall en het bestaat zelfs vandaag de dag nog. Namen zijn veranderd en documenten zijn nog steeds niet opgedoken. Het leger probeert te verklaren dat het geen officiële organisatiepoging was om UFO’s te bestuderen. Maar het werd georganiseerd door een generaal en het bleek zijn vruchten af te werpen, het kwam tot conclusies die niet echt populair waren, namelijk dat het om interplanetaire ruimteschepen ging. En ze gingen door met te doen wat ze ook vandaag de dag nog doen en dat is deel uitmaken van een multi-inlichtingenoperatie in het bergen van objecten van onbekende oorsprong en dan met name die van niet-aardse herkomst. Het doel is het beoordelen van die informatie, het verkrijgen van ruwe veld-informatie en het omzetten van die gegevens in een vorm van een bruikbaar inlichtingenproduct en dat te verspreiden onder hen die een reden tot weten hebben en te geven aan de mensen die, zullen we zeggen, de houders zijn van deze informatie.

Eén van MacArthurs luchtmachtgeneraals kwam terug en vertelde hem: “Wat we hebben is iets wat niet van deze aarde is.” Ik wil er op wijzen dat zelfs de Duitsers rond die tijd het geheim hadden blootgelegd dat we bezocht werden en zij hadden iets van fysiek bewijs daarvan. MacArthur had definitief ook fysiek bewijs. Uit de documentatie die ik onder ogen kreeg (terwijl ik in het leger aan dit onderwerp werkte) was ik niet in staat te weten te komen waaruit dat fysieke bewijs bestond, maar het was er wel. Wat ik wel vrij uniek vind is, dat de Duitsers wellicht geprobeerd hebben één van deze objecten via back-engineering na te maken. Wij probeerden dat zeer zeker. Maar we ontdekten dat je eigen technologie gelijkwaardig moest zijn aan de verkregen technologie om dat terug te ontwikkelen.

In de jaren vijftig had de Amerikaanse luchtmacht een elite-eenheid om UFO’s buiten Bluebook om te onderzoeken. Ondanks dat Bluebook het idee had dat die eenheid wel met hen samenwerkte, was dat niet zo. Deze eenheid was aanvankelijk opgezet als een 4602 Air Intelligence Service Squadron. Onder haar missies in vredestijd viel ook operatie Blue Fly. Operatie Blue Fly was bedoeld om objecten van onbekende oorsprong te bergen die op aarde waren neergestort. Het is heel belangrijk om je te herinneren dat het zeer specifieke objecten waren die naar beneden kwamen, omdat wij in die tijd nog geen enkel object in de ruimte hadden. Het gevolg hiervan was dat er raadgevers zaten op Wright Patterson die zeer aandachtig keken naar de UFO-meldingen die binnen kwamen en op basis daarvan keken of het mogelijk nodig was een team uit te zenden om het neergestorte materiaal te bergen.

De luchtmacht beweert dat zij het nooit nodig hebben gehad. Ik kan je vertellen dat zij dat wel degelijk nodig hadden. De taak van project Blue Fly was om in vredestijd uit te rukken en objecten van onbekende herkomst te bergen die op aarde waren neergestort. Later, in 1957, werd de taak uitgebreid tot het bergen van alle neergestorte objecten van onbekende oorsprong en dat betekende ook ruimtevaartuigen. Tevens werd het deel van, (wat zij in de tijdsperiode van oktober 1957 zo noemden) project Moon Dust. Project Moon Dust is opgezet als algemene veldexploitatie waarbij slechts twee zaken werden geborgen: ten eerste: objecten van niet-Amerikaanse oorsprong die de terugkeer in de aardse dampkring hebben overleefd en botsen met de aarde of objecten. Natuurlijk waren we wat betreft de technische en wetenschappelijke kant geïnteresseerd in deze objecten om zodoende te trachten te achterhalen wat de technische capaciteiten van een potentiële vijand waren en vooral omdat de bekende vijand van de VS de USSR was die in die tijd ruimtevaartuigen de ruimte in lanceerde. Het andere deel betrof objecten van onbekende herkomst. We ontdekten dat er een paar objecten waren die niet overeenkwamen met enige bekende lancering, of terugkeertijden, of bekend ruimteafval dat terug naar de aarde viel.

Om kort te gaan, onder project Moon Dust en onder Blue Fly hebben we vreemde wrakstukken geborgen die niet afkomstig waren van de aarde.

De niveaus van classificatie die we vandaag hebben zijn in de loop der jaren veranderd. Ten tijde van de tweede wereldoorlog tot aan zeg maar 1969 had je zoveel als 11 classificaties. Nu zijn er slechts 3: vertrouwelijk, geheim en topgeheim. Echter, als je over informatie beschikt die zeer gevoelig is en bescherming vereist die boven de norm ligt van wat wordt verschaft door die classificatie, dan heb je de Special Access Programs. (Speciale Toegangs Programma’s.) Je krijgt dergelijke informatie niet in het publieke domein tenzij er officiële goedkeuring voor is.

Tijdens een discussie over UFO’s komt uiteindelijk altijd de vraag aan bod of een overheid een geheim kan bewaren, laat staan de Amerikaanse overheid? Het antwoord daarop is een ondubbelzinnig ‘ja’. Maar één van de beste wapens die de inlichtingendiensten tot hun beschikking hebben bij het bewerken van het Amerikaanse volk, zijn de politici en de debunkers, de mensen die het leuk vinden om UFO-informatie af te kraken. Zij komen onmiddellijk naar voren en zeggen: “We kunnen geen geheimen bewaren, dat kunnen we niet”. Wel, de waarheid is, dat kunnen we wel. De National Recognizance Office bleef gedurende vele en vele jaren geheim. Het pure bestaan van de NSA bleef geheim. De ontwikkeling van de atoomwapens bleef geheim totdat de eerste explodeerde en je de mensen wel moest vertellen wat er aan de hand was.

En wij zijn geconditioneerd door onze eigen paradigma’s om niet de mogelijkheid of de waarschijnlijkheid te accepteren dat een hoogontwikkelde intelligente beschaving ons komt bezoeken. Je hebt bewijs in de vorm van hoogst betrouwbare rapporten van objecten die gezien zijn en van de wezens die binnenin deze objecten zijn gezien. Tot nu toe zoeken we naar een prozaïsche verklaring en gooien de stukken en brokken van het bewijs weg die niet passen bij ons paradigma. Op deze manier is het een geheim dat zichzelf in stand houdt. Je kunt het in het volle zicht verbergen.

Het is politieke zelfmoord om de inlichtingendiensten op te dragen de informatie openbaar te maken. Dus de meeste leden van de regering - en ik weet dat, want ik heb met velen samengewerkt - zullen terugschrikken en proberen het niet eens. Ik kan u de namen noemen van drie leden van de regering die op de man af vroegen om een regeringsonderzoek naar wat er gebeurde bij Roswell en het bleef stil. Eén van de meest belachelijke verklaringen die ik kreeg was dat alleen een hoge politicus dergelijke vragen mocht indienen. Dus vroeg ik een senator uit Mississippi of hij het zonder schroom wilde doen, en hij zei: “Nee.” Ik vroeg hem of hij mij dat op papier wilde geven. Hij schreef dat inderdaad op, maar ik ben erg terughoudend in het vrijgeven daarvan. Ik zal het jou (Steven Greer) laten zien maar ik geef het liever niet vrij omdat ik beloofd heb dat niet te doen.

We moeten de documenten te pakken zien te krijgen als die bestaan in het archief van de regering. We moeten ze te pakken krijgen voordat ze uiteindelijk worden vernietigd. Een goed voorbeeld zijn de ‘Blue Fly’ en ‘Moondust’ dossiers. Ik had geheime documenten die door de luchtmacht werden erkend. Toen ik leden van de regering zo ver kreeg om mij te helpen meer documenten vrij te krijgen, werden die onmiddellijk vernietigd en dat kan ik bewijzen.”

Ergens in de gelederen zullen ze die informatie wel onder ogen krijgen en zich realiseren dat het zeer gevoelige informatie is die een verdomd groot effect op de nationale veiligheid van de Verenigde Staten kan hebben zodra daar roekeloos mee wordt omgegaan. Het moet dus nog beter beschermd worden om er zeker van te zijn dat er slechts een gelimiteerde toegang van een klein aantal mensen tot deze informatie bestaat. Zo klein dat je de namen daarvan op een stuk papier kunt schrijven en je dus een lijst met namen hebt. Dan krijg je dus de speciale toegangsprojecten. De controle die van ons verwacht werd op deze speciale toegangsprojecten was er niet. Toen de regering terugkeek op welke manier zij haar documenten beschermde en naar hoe wij voortgingen en de geheime programma’s toepasten, kwam ze tot de ontdekking dat er speciale toegangsprogramma’s bestonden bínnen speciale toegangsprogramma’s en dat het absoluut onmogelijk was om de controle door de regering te behouden. En ik kan je nu vertellen dat het inderdaad absoluut onmogelijk is om die allemaal te controleren.

Als het over UFO’s gaat dan kunnen dezelfde criteria worden toegepast. Op grond daarvan is er alleen een kleine kern binnen de inlichtingengemeenschap met een aantal van minder dan 100, nee ik denk eerder minder dan 50, die de controle hebben over al deze informatie. Het is geen onderwerp dat is in te zien door de regering of waar men een overzicht op heeft. Dus, de regering moet doorgaan met solide vragen stellen en een hoorzitting instellen.

Er zijn wel een paar missies te beschrijven, maar simpel gezegd, ja, ik was betrokken in dit soort operaties om gecrashte buitenaardse objecten te bergen. Een heleboel mensen denken dat je simpel met je eenheid in de steigers staat en zit te wachten op de volgende UFO-crash, een landing waarbij weer wrakstukken te bergen zullen zijn. Maar zo werkt het niet. Je hebt een reëel leven, je hebt een baan binnen het leger. Als je echter toevallig in een regio bent waarin een gebeurtenis heeft plaatsgevonden, dan ben je één van de mensen die ze op pad kunnen sturen.

Welnu, om mij daarop voor te bereiden stuurden zij mij al vroeg in mijn carrière naar een NBC (Nuclear, Biological en Chemical) school op Fort McCullen, Alabama. Het is een drieweekse school, het is voor NBC-personeel. En het zou altijd in de context van NBC zijn dat ik betrokken zou raken bij UFO-bergingen. Je ging erop af en stelde je er op in dat het een nucleair ongeval was. Er bestaan al procedures op het gebied van nucleaire of biologische of chemische ongevallen, dus je werkte van daaruit als je bergingen deed, als je de wrakstukken wegtrok die daar stilletjes achter de schermen lagen en waar niemand van wist. Als je een officieel bekrachtigd misleidingsprogramma nodig had bij je werk, zoals bijvoorbeeld een vals persbericht, dan kon je dat krijgen.

Als je bijvoorbeeld een vliegtuigcrash hebt dan zijn daar standaard procedures voor hoe je dat afhandelt. Dezelfde procedures worden toegepast als je een berging van een buitenaards ruimtevaartuig doet of bij het vergaren van wrakstukken daarvan. Ik moet de nadruk leggen op wrakstukken, omdat we met zeer geavanceerde machinerie te maken hebben.

Er waren niet veel crashes. De buitenaardse ruimtevaartuigen zijn niet 100% perfect, ze zijn gemaakt door een intelligentie die net zo sterfelijk is als jij en ik. Sterfelijk zijn, betekent onderhevig zijn aan fouten. Welnu, we hebben het over een hoogintelligente beschaving, niet over een hoogincompetente. Wij treffen maatregelen en zij treffen maatregelen. Maar als je er op uit gestuurd wordt om te bergen, dan handel je alsof het een vliegtuigongeluk betreft of een situatie waarbij gevaarlijke stoffen betrokken zijn, omdat zoiets werkt, het is allemaal uitgedacht. Het enige probleem is dat je daarbuiten in het veld mensen hebt die zich al snel beginnen te realiseren dat dit iets is wat niet van deze wereld is. Om daar zeker van te zijn doe je (bij het Blue Fly bergingswerk) een wat ze noemen ‘analyse terplekke’.

Om kort te gaan, ze hebben experts die weten wat raketten zijn, wat vliegtuigen zijn. Zij kijken naar dat materiaal en zij vertellen je wat het niet is. Dat leid je tot de enig mogelijke conclusie: iets wat niet afkomstig is van deze wereld. Dat was de bedoeling van de Blue Fly teams. Het was zeer gevaarlijk om een onmiddellijke analyse terplekke uit te voeren. Welnu, de manier waarop je het materiaal verpakt is hetzelfde alsof het gevaarlijke stoffen betreft. Je neemt voorzorgsmaatregelen. Als je een compleet vaartuig had, nam je zeer serieuze voorzorgsmaatregelen, ik blijf erbij dat de buitenaardsen niet vijandig zijn, maar je kon toch wel serieuze ongelukken krijgen met de dood tot gevolg.

Ik ga niet in op de situatie zoals die met de familie was als ik op pad moest voor een dergelijke operatie, omdat het nogal emotioneel was, omdat je nadacht over wat er kon gebeuren…

Natuurlijk probeerde je het materiaal te verbergen, in het bijzonder als je een groot vaartuig had met een schotelvorm of met een wigvorm, welke een zeer goede vorm is en die we van tijd tot tijd hadden. Je nam in het bijzonder voorzorgsmaatregelen als je het moest vervoeren op een vrachtwagen. Als je het op een vrachtwagen naar een veilige haven moest vervoeren dan volgden we die vrachtwagen. De vrachtwagen had een 800 nummer, dus als er mankementen aan kwamen dan konden ze hem beveiligen en erbij blijven. Ze hebben een nummer dat ze kunnen bellen zodat er onmiddellijk assistentie komt om dat voertuig naar een veilige plek te brengen. Er zijn daarvoor procedures opgezet. In principe heb je een vrachtbrief en daarop staat een nummer dat je kunt bellen. Daarbij gebruik je een codewoord, ik zal je er één geven die wij altijd gebruikten: ‘Tabasco’.

In het geval van een buitenaards ruimteschip gaat er ook een gespecialiseerd team mee, dat weet wat te doen voor het geval er een biologische component in het spel is. Eén van onze grootse zorgen was een besmetting van biologische aard, omdat een dergelijk wezen echt van vreemde oorsprong is.

Ik ben bereid te verklaren dat ik op locaties ben geweest waar voertuigen waren die niet van aardse oorsprong waren. Ik ben bereid te verklaren dat terwijl wij daar waren, wij zowel levende als dode lichamen of wezens zagen die niet waren geboren op deze planeet. Ik ben bereid te verklaren dat wij, zoals ze het noemen, raakvlakken hebben met deze wezens. Ik ben bereid te verklaren dat ze een school hebben om mensen te indoctrineren. Ik ben daar nooit naartoe gegaan, ik heb dat altijd geweigerd. Ik ben bereid te verklaren dat toen ik in 1990 uit dienst wilde, ze mij voor twee maanden vast hielden opdat ik kon overwegen om toch maar te blijven.

We hebben contact met vreemdelingen die niet afkomstig zijn uit het buitenland, maar vanuit een ander zonnestelsel. En ik heb daar deel van uit gemaakt. Ik werkte ermee. En ik weet dat sommige dingen die wij doen zeer, zeer, zeer slecht zijn. Zij zijn niet vijandig naar ons toe. Wij zijn de vijand in dit geval, maar wij zijn de vijand voor een aantal goede redenen denk ik dan maar. Wij zijn bezorgd over wat andere landen zullen doen. Ik ben tot de conclusie gekomen dat we een race tegen de klok houden. Dat ik maar een korte tijd heb om te trachten mensen ervan te overtuigen dat we bergafwaarts gaan en waar we de ruimte zullen gaan bewapenen. Zodra we die eenmaal bewapend hebben opent zich een hele nieuwe reeks technologieën voor ons.

NASA zegt dat het nog zeker 1400 jaar zal duren voordat we de techniek hebben om interstellaire reizen te maken. Ik kan je vertellen dat we dat tegen het eind van deze eeuw al hebben. Maar als we niets doen om spiritueel te groeien – en dit is moeilijk voor mij om te verklaren – maar als we niets doen om spiritueel te groeien, zullen we nooit het punt van interstellair reizen bereiken. Zij zullen ons tegenhouden en wat erger is, zij zullen zichzelf bekend maken aan een onvoorbereide beschaving op deze planeet. Wij willen deze techniek verwerven, wij willen die techniek onderdeel maken van onze technologie. Binnen de volgende 25 jaar zullen we de ruimte bewapenen. Als resultaat daarvan zullen we nieuwe technieken verwerven en we zullen de techniek ontwikkelen die ons toestaat interstellair te reizen. Als een direct resultaat daarvan zullen wij een gevaar voor hen gaan vormen, tenzij we ook spiritueel zullen groeien.

SDI

Maar ik heb het gevoel dat we niet spiritueel zullen groeien en we de situatie waarbij deze wezens zich uiteindelijk bekend zullen maken zullen afdwingen. En zij zullen zich bekend maken, geen macht op aarde die dat kan tegengaan. De buitenaardsen zullen dat doen om ons te weerhouden de ruimte in te gaan als een gevaar. Als dat zal gebeuren, dan zal het gebeuren bij een onvoorbereide wereldbevolking en dat kan enkele zeer serieuze problemen opleveren.

Maar het heeft niet alleen met de Verenigde Staten te maken. Het is zo dat de hele wereld over de waarheid moet worden ingelicht. En de waarheid is dat de mens niet alleen is, dat er wezens zijn van een andere planeet in een ander zonnestelsel en dat die hier komen.

Welnu, er waren een aantal gebeurtenissen, er waren bergingen van buitenaardse voertuigen. Maar dergelijke bergingen komen sporadisch voor. Eén van die gebeurtenissen vond plaats in 1969 en het betrof een berging van een wigvormig vaartuig in Indian Town Gap. Ik weet dat het koud was en ik denk dat het winter was, maar er lag geen sneeuw. We waren op velddienstoefening met de 96ste Civil Affair Group. Ik maakte daar deel van uit. Ik was de NBC onderofficier in functie. We werden ingelicht over een ongeluk waarbij een neergestort voertuig was betrokken en we waren nodig om bij de berging te assisteren. De personen die verschenen wisten precies waar we naartoe gingen. We gingen eerst naar onze verblijfplaats en daarna naar een andere locatie in Indian Town Gap. We hadden geen problemen met burgers of nieuwsgierigen of iets van dien aard. De situatie was dat we gewoon de berging deden. Ik realiseerde mij dat wat we zagen niet van menselijke origine was. Toen we daar aankwamen was er al een team samengesteld. Schijnwerpers waren inmiddels rondom het object opgesteld. Ik werd gevraagd dichter en dichter naar het object te gaan om de uitslagen van de APD-27 meter af te lezen. Terwijl ik dat deed realiseerde ik mij dat wat ik zag niet van aardse herkomst was. Ik ben wat terughoudend en ik ga er niet te diep op in, omdat ik niet te emotioneel wil worden…

Bentwaters is een ander interessant geval. In die zaak gingen we erheen om het een en ander van de informatie te vergaren. Wat betreft het fysieke bewijs, er waren foto’s. Er was filmmateriaal. Er was bewijs van een hogere achtergrondstraling dan normaal. Niet veel, maar wel boven normaal. We ontdekten dat er in het gebied dat wij aanduidden als de plaats van impact, enkele afwijkingen waren. We merkten op dat daar de toppen van de bomen af waren. Toen we er aankwamen was het eind december, om precies te zijn, we kwamen daar de 28ste aan.

RAF Bentwaters

(Zie de getuigenis betreffende deze gebeurtenis van Larry Warren, Nick Pope en anderen. S.G.)

We verzamelden al het materiaal en we namen dat mee terug naar Lindsey Air Force Base, al het harde bewijs dat we te pakken hadden kunnen krijgen, de documentatie die daar was. Er waren waarnemingen die op radartape stonden. Zowel de Engelse als de Amerikaanse regering waren op de hoogte van deze waarnemingen. Het harde bewijs dat we hadden werd dus meegenomen naar Lindsey Air Force Base. Daar werd het verzameld en werd uitgezocht of er informatie was dat aan het Shape Headquarters (NATO) moest worden gemeld. Ik weet niet wie er in Shape Headquarters werd ingelicht, maar ik weet wel dat dat door ons team werd gedaan. Die informatie werd vervolgens met een speciale koerier meegegeven en ik denk dat het terugkwam op een luchtmachtbasis dicht bij Washington DC en het materiaal werd vervoerd naar Fort Belvoir, Virginia, in die tijd het hoofdkwartier van het US Air Force Special Field Activities Group, Air Force Field Activities Center. Daar deden ze wat ze moesten doen met het materiaal en produceerden uiteindelijk het definitieve inlichtingenproduct.

De reden waarom het naar Lindsey ging, was omdat het US Air Force Field Activities Center er een afdeling had. Zij waren degenen die het materiaal kregen. Zij waren belast met het veiligstellen ervan totdat het terug ging naar de VS. Zij stelden vragen, strenge vragen, kritische vragen. Ze stelden technische vragen aan het technische personeel dat erbij betrokken was. Ik weet zeker dat sommigen van de radaroperators, zowel de Britse als de Amerikaanse, werden ondervraagd. Ik weet dat enkele mensen die er op de twee verschillende nachten bij waren werden ondervraagd.

Ik was tevens betrokken bij de Belgische UFO-gebeurtenissen in juni, juli 1989. We stelden de informatie vast en vergaarde gegevens van de UFO’s die over België vlogen. De UFO’s vlogen ook over geheel Duitsland. We hadden zelfs een incident nabij de grens van het Russisch territorium. We merken dat de Russen behoorlijk geërgerd waren omdat het om een groot object ging. Het was driehoekig van vorm, ongeveer drie voetbalvelden lang aan elke zijde van de driehoek. Het vloog over een zone wat we noemden ‘niemandsland’. Toen het over ons heen vloog werden we zenuwachtig.

Het was zomer, rond augustus. Je voelde je haar overeind staan. Het was zelfs meer dan dat, weet je, je kreeg rillingen van de angst of iets wat daar op leek. Er vond iets van een psychologisch effect plaats. Toen dat allemaal wat afzakte, stuurden we er gevechtsvliegtuigen op af. We informeerden hen dat er waarschijnlijk ook Russische toestellen op af zouden komen en dat wij het gingen onderscheppen. De Russen deden hetzelfde. Het verdween in het Russische luchtruim en zij stuurden er vliegtuigen op af ook in een poging het te onderscheppen. Het vloog helemaal niet snel, maar in die nacht schoot niet een van de vliegtuigen er op.

Er werden foto’s van gemaakt. Er was overleg met de Sovjet Unie. Nu dit gaande was werd iedereen opgeroepen en geïnstrueerd. Mensen werd voorgehouden dat wat zij zagen niets meer was geweest dan een MIG-27 die ver genoeg het niemandsgebied was binnengevlogen om voor een probleem te zorgen en het alarm had doen afgaan. Maar het was geen MIG-27. Wij wisten precies waar we naar keken. Je had kaartjes met daarop de silhouetten van de diverse toestellen van de Sovjet Unie en zelfs met onze eigen toestellen erop. Dus we wisten exact waar we naar keken. Wat we zagen was een toestel van een ongewone herkomst. Het was niet aërodynamisch gevormd en als ik beweer dat het niet aërodynamisch gevormd was dan bedoel ik dat het geen zichtbare middelen had om het in de lucht te houden, zoals bijvoorbeeld bij een helikopter. Dat was er niet. Het was ook perfect geluidloos, het maakte geen enkel geluid en was drie verdiepingen hoog.

F-117 Nighthawk Stealth
(Zoek de zeven verschillen)

Dit was één van die incidenten die mij een beetje bezorgd maakten, mij deden nadenken om er mee te stoppen en bij mijn familie te blijven. Maar dit incident escaleerde. De Sovjet Unie diende via de Belgische regering een officieel protest in bij de Amerikaanse regering waarin zij stelden dat ze zeer bezorgd waren over de Belgische autoriteiten, tezamen met andere landen, die ons toestonden verkenningsmissies met Stealth vliegtuigen te laten vliegen boven de Sovjet Unie. We informeerde de Russen daarover en bespraken het met hen. We lichtten uiteindelijk de Sovjet Military Liaison Mission Groups in dat dit niets met ons te maken had, dat wij geen Stealth vliegtuigen hun territorium instuurden.

De Sovjet Unie was verontrust over wat er gaande was. Zij zinspeelden erop dat het onze toestellen waren. Maar hen werd verzekerd dat dat niet zo was. We verzekerden ook de Belgische autoriteiten dat het niet van ons was. De Belgische autoriteiten hadden hun eigen UFO-waarnemingen. Dat hebben we op de televisie kunnen zien. Wat je niet weet is dat er een enorme – ik wil het geen cover-up noemen – er waren enorme inspanningen om bepaalde informatie betreffende deze waarnemingen buiten de publiciteit te houden. Er werden pogingen ondernomen om de filmbeelden van de radarschermen te veranderen in beelden waarop de UFO ondergronds ging en dat vrij te geven. Maar de UFO ging natuurlijk niet ondergronds. Ik denk dat ze het zo’n 200 meter in de aarde hadden willen laten vliegen, maar dat gebeurde niet. Het was allemaal zichtbaar. Mensen zagen het. De piloten zagen het en hun vliegtuigen zochten doel en volgden het automatisch. Maar dit waren dingen die meer vragen opriepen dan wij wilden beantwoorden. Dus besloten we het uit de media te houden en daar waren we succesvol in.

Een ander incident waarbij we betrokken waren was het Iraanse incident op 19 september 1976. Beide gevechtsvliegtuigen werden geheel uit elkaar gehaald om uit te zoeken of er een manier was waarop we konden verklaren wat er werkelijk met deze vliegtuigen gebeurde en waarom ze tegelijkertijd storingen vertoonden.

We vonden afwijkingen op de plek waar één van de luchtmachtpiloten de UFO naar de grond zag gaan. We legden deze afwijkingen vast met geluidsapparatuur. We schoten filmbeelden van het gebied en er waren een paar vreemde dingen die in die beelden opdoken. Van alles wat er op die landingsplaats plaatsvond heb ik geen wetenschap, ik heb niet alle informatie. Het was iets waar ik niet bij betrokken was. Maar ik kan je vertellen dat er men er zo’n drie weken mee bezig was.

Ik geloof dat het in 1986 was dat we in twee gevallen op een UFO schoten. De UFO vloog weg alsof er niets aan de hand was. In 1986 had je ook het incident waarbij er 20 of meer UFO’s, rondjes om een Braziliaans vliegtuig vlogen. Deze documenten zijn belangrijk.

Niet meer dan twee dozijn UFO’s waren er in de periode tot 1969 geborgen, dat was toen ik voor het eerst werd ingelicht. Ons werd verteld dat ze er een paar dozijn geborgen hadden, een aantal daarvan in de jaren 40 en 50. En wat betreft een verklaring voor een aantal van die gebeurtenissen in die tijd, het klinkt vreemd, maar onze radar stuurde het buitenaardse geleidingssysteem volledig in de war en zij moesten aan dat systeem eerst aanpassingen doen.

Radarschotel

Hoeveel lichamen er geborgen zijn? Dat weet ik niet. Hoeveel crashes er zijn voorgevallen waarbij wij enkel wrakstukken konden bergen en de buitenaardsen er vòòr ons waren geweest om hun bemanning weg te halen? Dat weet ik ook niet, maar het is wel gebeurd. Als zij in de problemen kwamen dan zonden zij net als ons een noodoproep uit en dit is iets waar veel mensen niet bij stilstaan, het is iets waar nooit naar wordt gevraagd, wij denken aan hen als zijnde iets onstoffelijks. Maar het zijn levende, ademende wezens en net zo sterfelijk als jij en ik. Ze drinken, ze eten, ze hebben geliefden, ze hebben vijanden en ze hebben een sociale cultuur. Het is zo belangrijk om dat aan mensen duidelijk te maken. Ik wil de menselijke factor terugbrengen in de UFO’s. En als ik zeg menselijke factor dan bedoel ik echte mensen. Je kunt ze entiteiten noemen, je kunt ze wezens noemen. Maar soms vraag je jezelf af wie meer echte personen zijn, zij of wij? En dat feit moet echt benadrukt worden, zij zijn net als jij en ik. We moeten op zoek gaan naar de gelijke zaken, niet naar de verschillen en we moeten tot een beter begrip komen, omdat uiteindelijk, in de niet zo heel verre toekomst, we dat definitieve contact zullen maken, dat contact dat nieuwe deuren zal openen.